Όταν η Ζωή αποφασίζει…. Eσύ απλά Aκολουθείς !!!

Όταν η Ζωή αποφασίζει…. Eσύ απλά Aκολουθείς !!!

 

 

Απο μικρό παιδί ”έπαιζα” πάντα το ρόλο του Μεγάλου!

Ήμουν μόλις 9 ετών όταν γεννήθηκε η αδερφή μου και απο την πρώτη στιγμή ανέλαβα το ρόλο της ”Μαμμάς” ,την τάιζα,την άλλαζα,την πρόσεχα και την προστάτευα απ’το κάθε τι… Οι γονείς μου θεωρούσαν πως την έβλεπα σαν μια ζωντανή κούκλα! όμως εγώ το ζούσα και το βίωνα αληθινά!

Πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου είχα το πώς θα ήμουν εγώ ως αληθινή μαμμά και πως πάντα ήθελα να κάνω μια μεγάλη οικογένεια! <<.. γεννήθηκα για να είμαι Μαμμά>>,έλεγα! ο ρόλος αυτός, μου πήγαινε γάντι..

 

Γνώρισα τον άντρα μου σε μικρή ηλικία, ήμουν 19 χρόνων κ εκείνος 21! Από την πρώτη στιγμή ένιωσα πως με αυτόν τον άνθρωπο θα είμαι μαζί του μια ζωή!! αυτός θα ήταν ο σύζυγος μου, ο φίλος μου , το στήριγμα μου..Όλα μου, Έτσι και έγινε,( μέχρι και σήμερα τουλάχιστον), Μετά απο 3,5 χρόνια σχέσης , αποφασίσαμε να αρραβωνιαστούμε και να ζήσουμε μαζί. Και εκέινος και εγώ το μόνο που θέλαμε ήταν να έχουμε μια ήρεμη και όμορφη ζωή, χωρίς πολλά πολλά! τα υλικά πράγματα δεν μας άγγιζαν και πολύ! Αγάπη – Καταννόηση ο ένας για τον άλλο – στήριξη και αφοσίωση στα καλά και στα άσχημα! αυτά ήταν για μας τα κυριότερα στοιχεία για να προχωρήσουμε μαζί σε ένα κοινό δρόμο διαβίωσης!

Παρόλο το νεαρό της ηλικίας μας, ήμασταν πάντα αρκετά ώριμοι και ξέραμε τι θέλαμε! δεν λειτουργήσαμε ποτέ απερίσκεπτα και δεν παρασυρθήκαμε απ΄τα συναισθήματα μας..(κυρίως εγώ), Είχαμε βάλει την ζωή μας σε ένα πρόγραμμα που έπρεπε να ακολουθήσουμε πιστά για να γίνουν όλα σωστά, ( Έτσι νομίζαμε ), Σπουδές- Εργασία – Γάμος. Θέλαμε και οι δύο να φτιάξουμε την δική μας οικογένεια αλλά όταν θα ήταν η κατάλληλη ώρα!! Πολλές φορές κάναμε συζητήσεις γύρω απ’το θέμα..πόσα παιδιά θα κάνουμε ,τα ονόματά τους κ.λ.π… Μια φορά κάποιος γνωστός μου είπε την εξής κουβέντα..<<Μην βάζεις πρόγραμμα στη ζωή σου,άσε λίγο ελέυθερο τον εαυτό σου και απολάμβανε την κάθε στιγμή!>>, Ο Κύριος αυτός βγήκε, πέρα για πέρα Αληθινός!! Το πρόγραμμα στο οποίο είχαμε βάλει τη ζωή μας σταμάτησε να λειτουργεί έναν μόλις χρόνο μετά το γάμο μας! τότε κατάλαβα πως πολλά πράγματα μπορείς να τα ρυθμίσεις, εκτός απ’την ίδια τη ζωή! δεν προγραμματίζεται , δεν μπαίνει σε καλούπια! την ελέγχεις μέχρι ένα βαθμό , αλλά απο κει και έπειτα εκείνη κάνει κουμάντο! εκείνη κάνει αυτό που θέλει και όποτε το θέλει και εσύ είσαι υποχρεωμένος να ακολουθήσεις είτε σου αρέσει είτε όχι.

 

Παντρευτήκαμε μετά απο 5,5 χρόνια και μετά από ένα χρόνο προσπαθειών και απίστευτης προσμονής για ένα θετικό τέστ , αρχίσαμε να νιώθουμε και να καταλαβαίνουμε πως κάτι δεν πήγαινε καλά, κάτι μέσα μου , μου έλεγε πως ο στόχος μου να γίνω μητέρα , θα ήταν δύσκολος και γεμάτος εμπόδια!!

Αρχίσαμε λοιπόν να το ψάχνουμε σύντομα…Κάναμε πολλές εξετάσεις και μετά απο αρκετές μέρες απίστευτης αγωνίας για το κάθε αποτέσμα, Επιβαιβεώθηκα!!!

Ακόμα ακούω στα αυτιά μου τα λόγια του γιατρού μου.. <<Δυστυχώς υπάρχει πρόβλημα, πρέπει να προχωρήσουμε σε εξωσωματική>>.

ΕΞΩΣΩΜΑΤΙΚΗ?? Χριστέ μου τι είναι αυτό, Γιατί? τι παράλογο ζήτησα, Γιατί? Τα στέλνεις τόσο έυκολα εκεί που τα χτυπάνε , τα πετάνε , τα δίνουν, και σε μάς?? ΤΙΠΟΤΑ… είσαι άδικος ,πολύ άδικος!!

 

Για πρώτη φορά στη ζωή μου είχα τόσο θυμό και οργή μέσα μου, για πρώτη φορά σκεφτόμουν τόσο εγωιστικά και παράλογα! αλλά πονούσα, πονούσα τόσο πολύ… και ο πόνος της ψυχής είναι τόσο δυνατός που θολώνει το μυαλό και δεν του αφήνει περιθώρια να σκεφτεί λογικά και καθαρά!!

Πέρασε μεγάλο διάστημα για το αποδεκτώ , πίστευα πως εγώ έφταιγα και προσπαθούσα ”να με τιμωρήσω”.

Αδιαφορούσα για όλα γύρω μου , τίποτα δεν είχε σημασία πια για μένα και βυθιζόμουν καθε μέρα όλο κ πιο πολύ στην απομόνωσή μου..Το μόνο πράγμα που θα με έκανε να ”ξυπνήσω” ήταν να ξεκινήσω τις προσπάθειες για να καταφέρω να κάνω ενα παιδί! είχε γίνει πια ο αυτοσκοπός μου!..

Όλοι γύρω μου προσπαθούσαν να με ηρεμήσουν και να μου αλλάξουν γνώμη , λέγοντας μου πως δεν ήμουν έτοιμη ψυχολογικά και πως έχω το ηλικιακό περιθώριο να περιμένω λίγο..Όμως κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει πως ενώ το μυαλό μου συμφωνούσε, η καρδιά και η ψυχή μου, έδιναν μάχη , πάλευαν με το μυαλό μου και ήξερα πως τελικά θα νικούσαν! Το σώμα είχε τόση ανάγκη να νιώσει το θάυμα της ζωής! όπως ένα λουλούδι που έχεις καιρό να το ποτίσεις και λαχταρά λίγες σταγόνες νερού για να ξαναζωντανέυσει.

Έτσι μετά από μερικούς μήνες ξεκίνησα αμέσως τη διαδικασία.. Άρχισα και πάλι να νιώθω ζωντανή , άρχισε και πάλι η ζωή μου να έχει ουσία και νόημα , άρχισα και πάλι να ζώ αληθινά και οχι απλά να επιβιώνω!!

Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή τη πρώτη μου προσπάθεια…αυτή η προσπάθεια μεχρι και σήμερα που σας γράφω, έχει αφήσει έντονα το σημάδι της μέσα μου!

 

   ΘΕΤΙΚΟ!!! το πρώτο μου αποτέλεσμα , ήταν θετικό!

Το πρωινό που πήγαμε εγώ κ ο άντρας μου για την εξέταση της χοριακής ήταν πολύ δύσκολο για μένα… έτρεμα στην ιδέα ότι οι ελπίδες μου θα τελείωναν έτσι απλά σε ένα εργαστήριο! όταν βγήκε το αποτέλεσμα δεν είχα τη δύναμη να πάω να το πάρω! έστειλα το άντρα μου…

Δεν θα φύγει ποτέ απ’το μυαλό μου η εικόνα του… καθώς ”κρεμόταν” απ’το μπαλκόνι της πολυκατοικίας

και φωνάζοντας μου , έλεγε… <<θετικό!!! είναι θετικό!!!!!>>.

Τα Πάντα γύρω μου έγιναν πολύχρωμα! όπως το ουράνιο τόξο! τα αυτοκίνητα , οι άνθρωποι , τα κτίρια, ΟΛΑ! όλα ήταν τόόοοσα όμορφα! Η ζωή μου ξεκινούσε και πάλι..την είχα κλείσει σε μια παρένθεση και τώρα την άνοιγα ξανά για να τη συνεχίσω όπως πάντα ονειρευόμουν!

Άρχισα σα τρελλή να παίρνω τηλ. συγγενοίς και φίλους , η κάρδιά μου χτυπούσε τόσο δυνατά που νόμιζα θα φύγει! το μυαλό μου δεν σκεφτόταν και πάλι λογικά! το μόνο που με ένοιαζε ήταν να πώ σε όλους πόσο ευτυχισμένη ήμουν! Ήταν 17 Ιούνη , η Γιορτή του πατέρα! Πόσο περήφανη και χαρούμενη ένιωθα που θα έκανα το καλύτερο δώρο στο μπαμπά μου! που μετά απο τόση στεναχώρια θα έδινα επειτέλους χαρά στους δικούς μου ανθρώπους! και περισσότερο στον άντρα μου , στον άντρα μου που μου είχε σταθεί σαν βράχος σε κάθε άσχημη κ παράλογη στιγμή μου , σε κάθε κλάμμα και οργή μου! Σε Όλα!!…

Ζήτησα απ΄το χριστό να με συγχωρήσει που είχα φανεί τόσο εγωίστρια και τον ευχαρίστησα που ήταν δίπλα μου και με βοήθησε!

 

       2,5 ΜΗΝΕΣ…..

2,5 μήνες Κράτησε η χάρα μου , το όνειρο μου και η ευτυχία μου….Ένα πρωί σηκώθηκα και είχα δεί αίμα! άρχισα να τρέμω απο φόβο και να σκέφτομαι.. γιατί πάλι? γιατί να περάσω ξανά κι’άλλη στεναχώρια?

μετά απο μια βδομάδα ξαπλωμένη στο κρεβάτι κ το αίμα να γίνεται κάθε μέρα κ πιο πολύ, με έποιασε ένας δυνατός πόνος που δεν άντεχα!

Όμως ο πόνος που ένιωθα και πάλι στην ψυχή μου ήταν πιο δυνατός απ΄το πόνο του σώματος! ένιωθα ότι όλα τελείωναν, το δώρο που λίγες μέρες πρίν μου είχε στείλει ο θεός, ήρθε να το πάρει πίσω! κ εγώ δεν θα κατάφερνα να το δώσω στους δικούς μου όπως τους υποσχέθηκα!!

Πήγαμε στο νοσοκομείο και εκεί διαπιστώθηκε πως είχε γίνει εξωμήτριο και έπρεπε να μπω άμεσα χειρουργείο γιατί κινδύνευε η ζωή μου!

Όλα έγιναν πολύ γρήγορα..και χωρίς καλά καλά να το καταλάβω βρέθηκα σε ένα ψυχρό δωμάτιο νοσοκομείου και εκεί μου πήραν τη ζωή μου! γιατί αυτό που είχα μέσα μου , ήταν η ζωή μου , το μωρό μου, που δεν πρόλαβα να δώ ,όμως το είχα νιώσει, οσο και να μην είχε προλάβει να δημιουργηθεί , εγώ το ένιωσα!

Έμεινα 1 βδομάδα στο νοσοκομείο ,1 βδομάδα στο προσωπικό ”τάφο μου” , έτσι ένιωθα εκεί μέσα , Νεκρή!

όμως μια νεκρή που δυστυχώς αισθανόταν κ ανάπνεε! δεν θα ξεχάσω ποτέ τα ατελείωτα βράδια που περνούσα μόνη μου και τις τόσες σκέψεις που τριγύριζαν συνεχώς το μυαλό μου και δεν με άφηναν λεπτό να ηρεμήσω! το πιο δύσκολο όμως ήταν το θέατρο που έπρεπε να παίζω μπροστά στους δικούς μου ανθρώπους και ειδικά στον άντρα μου.. έπρεπε να δείχνω πως όλα είναι καλά! και κάποια στιγμή συνηδειτοποίησα πόση δύναμη έκρυβα μέσα μου! παρόλο το πόνο και την στεναχώρια μου ,κατάφερνα να δείχνω καλά και δυνατή, δεν πίστευα ποτέ πως αν εγώ περνούσα μια τόσο δύσκολη στιγμή , θα κατάφερνα να το αντιμετοπίσω! άν κάποιος μου το έλεγε ποτέ, θα τον περνούσα για τρελλό!

 

Μετά το Νοσοκομείο έπρεπε να γυρίσω και πάλι στην κανονική μου ζώη, στην καθημερινότητα και τη ρουτίνα μου και να βρω και πάλι κουράγιο να συνεχίσω! εξ’άλλου ήμουν ζωντανή και αυτό είχε σημασία!

ήξερα πως το καλύτερο φάρμακο στη στεναχώρια μου, ήταν ο ΧΡΟΝΟΣ , αυτό πάντα λειτουργεί, σε κάθε στεναχώρια και πίκρα.

Έτσι και έγινε… με το καιρό γινόμουν και πάλι ο εαυτός μου , τώρα όμως ήμουν πιο δυνατή κ πιο αισιόδοξη! άρχιζα να βλέπω τα πράγματα με την άλλη πλευρά , πιο ρεαλιστικά και αισιόδοξα! έπαψα να μυρολατρώ και να κλαίω τη μοίρα μου! γνώρισα κι’αλλες κοπέλες που ”περπαρτούσαν” τον ίδιο δρόμο με εμένα και ανταλλάσοντας απόψεις κατάλαβα πόσο εγωίστρια ειχα φερθεί όταν αναρωτιόμουν , <<Γιατί σε μένα?>> και τελικά κατάλαβα ,γιατί όχι και σε μένα? τι ξεχωριστό είχα?

………………………………………………………………………………………………………………………………………

Μιά μέρα άνοιξα το κομπιούτερ μου και χάζευα διάφορα που αφορούσαν τις εξωσωματικές. Τυχαία εντελώς βρήκα μια συνέντευξη μιας γυναίκας που μιλούσε για την δική της εμπειρία,( Γολγοθά θα έλεγα ), που πέρασε για να καταφέρει να κάνει την δική της οικογένεια!!

Ήταν η ιστορία της Κυρίας Πέρσας!… Αυτό που μου έκανε τρελλή εντύπωση ήταν πως μπορούσε ένας άνθρωπος να έχει τόση δύναμη μέσα του! τόσο θάρρος , τόσο κουράγιο!! ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ… η ευψυχία , η τόλμη και η πίστη αυτής της γυναίκας , ήταν αξιοθαύμαστα!!!

Για ακόμα μια φορά κατάλαβα πως είχα φερθεί μικρόψυχα και με ιδιοτέλεια! δεν έδινα σημασία στην ουσία των πραγμάτων και το μόνο που με ένοιαζε ήταν η ”συμφορά” που με είχε βρεί..

Η γυναίκα αυτή χωρίς να το ξέρει μου είχε δώσει ένα ”γερό χαστούκι” αρκετό για να με ξυπνήσει απτο τέλμα που είχα πέσει!

Άκουσα που μιλούσε επίσης και για μια καταπληκτική ιδέα που είχε και πήρε τη πρωτοβουλία να δημιούργησει ένα sait για να μπορούν να μπαίνουν γυναίκες οι οποίες αντιμετόπισαν ή αντιμετοπίζουν το ίδιο πρόβλημα, το πρόβλημα της υπογονιμότητας!

Δεν έχασα χρόνο και έτσι έγινα κ εγώ μέλος του! διάβασα εκεί μέσα απίστευτες ιστορίες! ιστορίες που με έκαναν να κλάψω , να ανατριχιάσω , να απορρήσω , να τσαντιστώ με την ανευθυνότητα κάποιων γιατρών, όλες όμως μου άφησαν το ίδιο συναίσθημα.. μου έδωσαν κουράγιο και πολύ δύναμη, διαβάζοντας τη θέληση αυτών των γυναικών για νά ζήσουν τη μητρότητα και πολλές απο αυτές τα κατάφεραν, τότε αντιλήφθηκα, πως ΝΑΙ.. και εγώ μπορώ να τα καταφέρω! και εγώ μπορώ να πετύχω το όνειρό μου, θέληση μόνο , θέληση και πίστη πρέπει να υπάρχει!!

Οι συνομιλίες με τις κοπέλες και οι ανταλαγγές απόψεων βοήθησαν απίστευτα την αυτοπεποίθηση μου! άρχισα να νιώθω πως μπορώ πια να εκφράζω αυτό που νιώθω, χωρίς φόβο και ντροπή μην παρεξηγηθώ, και κυρίως να βρίσκω άμεση συμπαράσταση!! Όσο και να σε αγαπούν οι δικοί σου άνθρωποι, μονο κάποιος που περνά ότι κ εσύ , μπορεί να νιώσει απόλυτα αυτό που νοιώθεις!

Για μένα πιά αυτό το φόρουμ, το φόρουμ του magnamater, είναι σαν μια δεύτερη ”οικογένεια”! κάθε φορά που δεν νιώθω καλά, που θέλω κάποιος να με καταλάβει και να με συμβουλεύσει, που έχω μια απορία για το κάθε τι ,τώρα ξερω που θα απευθύνομαι…και πάντα να είναι κάποιος εκεί και να με ακούσει! ποσο δύσκολο αλήθεια είναι αυτό στις μέρες μας? δυσεύρετο νομίζω!

Για ολα λοιπόν αυτά και ακόμα πιο πολλά αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στη δημιουργό του, σε αυτή τη καταπληκτική και θαρραλέα γυναίκα , συγχαρητήρια στη Κ.Πέρσα!

………………………………………………………………………………………………………………………………………..

 

Απο την πρώτη μου εκείνη προσπάθεια έχουν περάσει 2 χρόνια και άλλες 2 εξωσωματικές που και αυτές έληξαν άδοξα! με λιγότερο πόνο βέβαια. Περπατώντας λοιπόν αυτό το δρόμο της εξωσωματικής έχω πια συνηδειτοποιήσει πως μέσα απο τις πολλές στεναχώριες και πίκρες που πήρα , κέρδισα και πολύ σημαντικά πράγματα! επιβεβαίωσα την αγάπη του άντρα μου και των δικών μου ανθρώπων , που απο τη πρώτη στιγμή ήταν δίπλα μου! ξεχώρισα τους πραγματικούς μου φίλους και απέκτησα και καινούριους πιο αληθινούς! (ειδικά μέσα απτη παρέα του magnamater).

Κατάλαβα πως ο θεός όχι δεν με τιμωρεί για κάτι,όπως πίστευα! αλλά αντιθέτως οταν τον είχα πραγματικά ανάγκη ήταν εκεί για να με προστατέψει και να μου σώσει την ίδια μου τη ζωή!

Αντιλήφθηκα πως δεν είμαι ένα πλάσμα αδύναμο που σε κάθε δυσκολία το βάζει στα πόδια και κλαίει τη μοίρα του ,αλλά είμαι μια αγωνίστρια! και αυτό το κέρδισα με το σπαθί μου!! και το πιο σημαντικό? έμαθα να βλέπω τα θετικά σε κάθε δυσκολία και να μην επικεντρώνομαι μόνο στα άσχημα! να βλέπω την ουσία των πραγμάτων και την αξία των όσο ήδη έχω!!

 

Η διαδρομή αυτή της εξωσωματικής δεν έχει τελειώσει ακόμα για μένα αλλά ξέρω καλά πως θα τα καταφέρω και θα φτάσω στην έξοδο! το θέμα είναι να αρπάξω όσα περισσότερα γίνεται απο αυτήν τη διαδρομή και οταν φτάσω στο τέλος και κοιτάξω πίσω μου να είμαι περήφανη για όσα πήρα και το κέρδος μου θα είναι να τα δώσω με περηφάνεια στα παιδιά μου….. να τα μάθω να παλέυουν και να πολεμούν για τους στόχους στους και πάντα να είναι περήφανα για oτι καταφέρνουν!

Όσα εμπόδια και να συναντήσω σε αυτό το δρόμο, θα κάνω οτι περνά απτο χέρι μου να τα προσπεράσω και να συνεχίσω μέχρι το…ΤΕΛΟΣ!

Σημασία δεν έχει πόσες δυσκολίες αντιμετοπίζεις στη ζωή, αλλά πόση θέληση έχεις να τις ξεπεράσεις και να τα καταφέρεις! και ΕΓΩ έχω πολύ!!!!!!!!!!!!!!!!