Το ν΄αποκτήσεις παιδί, σημαίνει πως αποφάσισες ότι η καρδιά σου από τώρα και για πάντα θα κυκλοφορεί έξω από το σώμα σου…. (δανεικό)

Καβάλα, 6 Σεπτεμβρίου 2012

Στα δεκαοχτώ μου τα είχα όλα σε πρόγραμμα, τόσα χρόνια οι σπουδές, έτσι η δουλειά ,μετά ο γάμος και φυσικά τα παιδιά! Τίποτα , μα τίποτα δεν πήγε βάσει σχεδίου! Ούτε οι σπουδές, ούτε η δουλειά, ούτε ο γάμος και φυσικά ούτε τα παιδιά! Όλα μα όλα βγήκαν χιλιόμετρα εκτός «σχεδίου ‘Όλγας» και πάλευα όλη μου τη ζωή να τα μαζέψω, μάταια.

Ξαφνικά κάποια στιγμή άρχισαν τα πάντα να γίνονται κομμάτι ενός μεγαλύτερου πλάνου από το δικό μου, φτιαγμένο από κάποιον άλλο για εμένα. Καθώς άρχισα να προσαρμόζομαι και να το αποδέχομαι, όλα πήραν το δικό τους δρόμο και άρχισαν να βγάζουν νόημα επιτέλους.

Δεν θα κάνεις ποτέ παιδί! Αυτό μου είπαν μετά την δεύτερη σαλπιγγογραφία μου. Ατροφική μήτρα σίγουρα, δίκερη, δυθάλαμος ,με διάφραγμα, κανείς δεν πήρε την ευθύνη μιας τελικής διάγνωσης. Και το μοναδικό που ηχούσε ξανά και ξανά στα αυτιά μου ήταν το δεν θα κάνεις ποτέ παιδί! Πως μπορεί κάποιος να προεξοφλεί κάτι τέτοιο; Πώς αντέχουν να το «παίζουν» θεοί;

Ακολούθησαν αρκετές διορθωτικές επεμβάσεις και θεραπείες , δεν ήθελα να αφήσω τα πράγματα στην τύχη τους. Το πρόβλημα μου δεν ήταν μόνο η επίτευξη μιας εγκυμοσύνης, έπρεπε να καταφέρω να κρατήσω το θαύμα μου, αν γινότανε, 28 εβδομάδες στην μήτρα μου. Παρένθετη μήτρα μου είπαν από την αρχή, η μόνη λύση.

Η πρώτη μας προσπάθεια θα ξεκινούσε χωρίς καμιά ελπίδα και εκεί καταλάβαμε ότι είμαστε εκμεταλλεύσιμοι ώστε κάποιοι να γεμίσουν ακόμα περισσότερο τα πορτοφόλια τους. Ως εκ θαύματος γλιτώσαμε από μια εντελώς άκαρπη προσπάθεια, εφόσον ξεκινούσα εξωσωματική ενώ είχαμε προκαλέσει εμμηνόπαυση. Ένιωσα σκουπίδι, θέλησα να μην προσπαθήσω ποτέ ξανά, τα παράτησα…

Πολύ Αργότερα……….

Όταν κάποιος εξαιρετικός άνθρωπος μου εξήγησε ότι η ουσία του γάμου είναι η συνένωση δυο ανθρώπων και όχι η απόκτηση ενός παιδιού, και ότι ήδη έχω οικογένεια, έτσι, με εμάς τους δυο, άρχισα να ηρεμώ και η ιδέα ενός παιδιού ξαναήρθε στο προσκήνιο. Όχι όμως στην αρχική της μορφή….θέλησαμε να υιοθετήσουμε. Όμως ένας άνθρωπος- γιατρός εδώ στην πόλη μας, μου είπε… Ας αφήσουμε την μήτρα σου να μας δείξει τις δυνατότητες της!

Πριν το δύσκολο χειμώνα και έχοντας κουραστεί πολύ με αποφάσεις, σκέψεις και ανθρώπους που μας ξέχασαν στα δύσκολα, αποφασίσαμε να κάνουμε ένα ταξίδι, να ξαναγνωριστούμε, να ξαναβρεθούμε σαν ζευγάρι. Γυρίσαμε πίσω ήρεμοι και μια μέρα μετά με πίεσε ο γιατρός μας να κάνω τα χαρτιά της εξωσωματικής και ας τα παρατούσα. Όλα έγιναν πολύ γρήγορα και με πολύ ευέλικτους χειρισμούς σαν να ήταν δική μου απόφαση, σε 15 ημέρες, ο γιατρός μας με έπεισε να ξεκινήσω το πρωτόκολλο μου. Σε λιγότερο από μήνα μάθαμε πως είμαι έγκυος! Έτσι ξεκίνησε το δικό μου ταξίδι προς τη μητρότητα και ο πραγματικός μου Γολγοθάς.

Έπαιρνα μια ανάσα τη φορά….Κάθε μέρα που επιβίωνε το αγγελάκι μου ανάσαινα…Μια φορά την ημέρα…Μια φορά την εβδομάδα…Μια φορά το μήνα και έτσι ακινητοποιημένη και σχεδόν καταδικασμένη να μην δω ποτέ το αγγελούδι μου υπέμενα και προσευχόμουν…

Και υπήρξα τόσο τυχερή!!! Στις 7 Ιουνίου 2012 προσγειώθηκε ο δικός μας άγγελος, υγιέστατη και ζωηρή. Σήμερα, τρεις μήνες μετά, ακόμα δεν έχω σταματήσει να κλαίω, ακόμα δεν έχω πιστέψει ότι έχω στην αγκαλιά μου τη ζωή μου όλη!!! Τη στιγμή που την κράτησα αγκαλιά νόμισα πως έγινα άλλος άνθρωπος, πως έγινα μαμά! Και περίμενα να αλλάξω, όμως δεν άλλαξα καθόλου. Στο ταξίδι μου προς τη μητρότητα ήμουν ήδη μαμά, ήδη ξεχείλιζα από αγάπη για όλα τα αγγελάκια του κόσμου. Η τόσο μεγάλη επιθυμία μου να αποκτήσω ένα μωράκι με είχε κάνει έναν άλλο άνθρωπο. Τη στιγμή που ξεκινήσαμε να παλεύουμε για το όνειρο μας γίναμε γονείς. Αν μπορούσα θα έκλεινα στην αγκαλιά μου όλα τα παιδιά του κόσμου μαζί με το δικό μου, αλήθεια! Για αυτό και μόνο το συναίσθημα δεν έχω πικρία και δεν μετανιώνω για όλα όσα πέρασα .

Έμαθα να αγαπάω περισσότερο, χωρίς περιορισμούς.

Στο ταξίδι μας αυτό:

Ο Χριστός και η Παναγία: Το τιμόνι μας!
Ο άντρας μου: Συνοδηγός και συνταξιδιώτης μου!
Το μωρό μας: Ο προορισμός μας!
Οι γονείς μας: Οι αερόσακοί μας!
Ο γιατρός μας: Η ζώνη ασφαλείας μας!
Συγγενείς και φίλοι που παρέμειναν στα δύσκολα: Οι ρόδες μας!
Όλα τα κορίτσια στο Magna Mater: Τα καύσιμά μας!

Με ειλικρινή δάκρυα στα μάτια και με την καρδιά μου αγκαλιά πια, σας ευχαριστώ πολύ όλους!

Δαμιανού Όλγα

Μαμά