« δώσε κλότσο να γυρίσει παραμύθι …. Ν’ αρχινίσει…. »

Μια ιστορία θα σας πω… « δώσε κλότσο να γυρίσει παραμύθι …. Ν’ αρχινίσει…. »

Από μικρή ονειρευόμουν την ημέρα που θα γίνω ΜΑΝΑ. Είχε γίνει το σλόγκαν  όταν η μητέρα μου, με έπαιρνε μαζί της για να πάρουμε τον αδερφό μου από το σχολείο, και οι άλλες μαμάδες με ρωτούσαν « τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;» Και εγώ απαντούσα ΜΑΜΑ, και να τα γέλια από τις άλλες μαμάδες και από την μητέρα μου βέβαια.

Προχωρώντας τα χρόνια και μεγαλώνοντας, άρχιζα να συνειδητοποιώ ότι η αγάπη μου για τα παιδιά μεγάλωνε όλο και πιο πολύ. Στην κρίσιμη ηλικία της επαγγελματικής αποκατάστασης αποφάσισα ότι το επάγγελμα που θα ήθελα να κάνω  θα πρέπει να έχει σχέση με παιδιά. Έτσι αποφάσισα να σπουδάσω παιδοψυχολογία. Η χαρά μου απερίγραπτη. Ρούφαγα στην κυριολεξία τα μαθήματα το ένα πίσω από το άλλο.

Τελειώνοντας την σχολή μου, γνωρίζω τον άνδρα της ζωής μου όπου αποφασίσαμε να παντρευτούμε. Όλα καλά, χαρές και σχεδόν από την πρώτη μέρα του γάμου μας « βάλαμε μπροστά» για παιδί. Πέρασε ένας  χρόνος, πήγαμε στο δεύτερο, παιδί πουθενά. Οι διάφοροι συγγενείς και φίλοι αρχίσανε τα σχόλια. « Άντε ακόμα έτσι είσαστε; ..» , «Τίποτε καλό; Όχι ακόμα;» , «Ξέρεις η τάδε είναι έγκυος εσύ ακόμη;» και πολλά άλλα.

Το άγχος μου είχε αρχίσει να χτυπάει κόκκινο. Κάθε μήνα που συνειδητοποιούσα ότι δεν ήμουν έγκυος πάθαινα κατάθλιψη.

Αρχίσαμε τις επισκέψεις σε γιατρούς για να δούμε τι συμβαίνει. Μας συμβούλευσαν πρώτα να κάνει κάποια εξέταση ο άντρας μου « γιατί για τους άνδρες τα πράγματα είναι πιο απλά απ’ ότι στις γυναίκες». Όλα μια χαρά από μεριάς του. «Τώρα θα περιλάβουμε εσένα» ήταν η απάντηση του γυναικολόγου μετά τα αποτελέσματα του συζύγου.

Τα πόδια μου λύγισαν, πάγωσα, άρχισα να τρέμω. Τι σημαίνει « τώρα θα περιλάβουμε εσένα;». Μου εξηγεί ότι θα πρέπει να κάνα μια σαλπιγγογραφία για να δούμε εάν οι σάλπιγγες είναι διαβατές. Πήγα την έκανα παρέα με τον άνδρα μου. Βγήκα από το ακτινολογικό διαλυμένη. Τέτοια ντροπή θεέ μου. .Τέτοιος πόνος.. Επίσκεψη στον γιατρό και η απάντηση « Κοπελιά δεν βλέπω να υπάρχει κάποιο πρόβλημα. Μάλλον αγχώνεσαι πάρα πολύ. Άσε να περάσει άλλος ένας χρόνος και βλέπουμε μετά».

Αποφασίζουμε με τον άνδρα μου να πάμε σε κάποιον άλλο γιατρό για μία ακόμη γνώμη. Ρωτώντας φίλους και γνωστούς βρίσκουμε έναν πιο νέο σε ηλικία γιατρό όπου και τον επισκεπτόμαστε. Βλέποντας τις εξετάσεις, μας παραπέμπει σε συνάδελφο του που ασχολείται με την εξωσωματική.

Ο γιατρός αυτός με συμβουλεύει να κάνω ένα λαπαροσκοπικό  – διαγνωστικό χειρουργείο να δούμε πιο καλά τις σάλπιγγες, και εάν χρειαστεί να χειρουργηθούν. Με το άκουσμα και μόνο της λέξης χειρουργείο πάγωσα, κέρωσα αλλά είπα μέσα μου ότι πρέπει να το κάνω για να επιτύχω τον σκοπό μου που είναι να γίνω ΜΑΝΑ. Ένα πρωινό λοιπόν βρίσκομαι στο νοσοκομείο για το χειρουργείο. Τελειώνοντας το χειρουργείο ο γιατρός ανακοίνωσε στον άνδρα μου «Δεν μπόρεσα να επέμβω χειρουργικά γιατί το πρόβλημα της γυναίκας σου είναι πέρα από τις δυνάμεις μου. Θέλω το video του χειρουργείου μαζί με ότι εξετάσεις έχετε κάνει μέχρι τώρα να τα δείξω στον καθηγητή μου από το εξωτερικό που έρχεται σε λίγες μέρες στην Ελλάδα. Πρέπει να συναντηθούμε οπωσδήποτε». Πράγματι, λίγες μέρες μετά συναντιόμαστε στο γραφείο όλοι μαζί. Κοιτάζει το video ο ξένος γιατρός και μας λέει « Λυπάμαι πολύ αλλά έχετε μόνο 3% πιθανότητες για όλη σας την ζωή να κάνετε φυσιολογικά παιδιά. Το πρόβλημα σας είναι τόσο σπάνιο που 1 στις 1000 γυναίκες  αντιμετωπίζει αυτό το πρόβλημα σε όλο τον κόσμο. Παίξατε joker και κερδίσατε τον πρώτο λαχνό της ατυχίας».

Εκείνη την ώρα σοκαρίστηκα, τα συναισθήματα μου ήταν θυμός, απογοήτευση, κενό. Δηλαδή αυτός ο άνθρωπος που είχα απέναντί μου, μου λέει ότι το όνειρο μου, η λαχτάρα μου, ο σκοπός μου να γίνω ΜΑΝΑ είναι αδύνατο; Έτρεμε όλη η γη κάτω  από τα πόδια μου, το κεφάλι μου βούιζε σαν μελίσσι. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Ο δίμετρος άνδρας που είχα δίπλα μου δεν θα μπορέσει να γίνει ποτέ πατέρας; Δεν θα ακούσω ποτέ την λέξη ΜΑΜΑ; Οι γονείς μας δεν θα ακούσουν ποτέ την λέξη παππούς και γιαγιά; Τρέλα όλα εκείνη την στιγμή μου φαινόντουσαν όλα σαν ένα τεράστιο βουνό ευθυνών στις πλάτες μου, που προσπαθούσα να το διαχειριστώ όσο καλύτερα μπορούσα.

Μέσα σε αυτό τον κυκεώνα σκέψεων, συναισθημάτων, ενοχών άκουσα την λύση της εξωσωματικής σαν τον μονόδρομο για την επίτευξη του σκοπού μου. Χωρίς δισταγμό απάντησα θετικά για το μεγάλο ξεκίνημα.

Λίγους μήνες μετά ξεκινούσα την πρώτη προσπάθειά μου. Ο φόβος για τις ενέσεις απερίγραπτος, το άγχος τρομερό. Πάω για τον πρώτο υπέρηχο όπου ανακαλύπτουμε ότι τα φάρμακα μου έκαναν μία κύστη στην μία ωοθήκη η οποία έπρεπε να αφαιρεθεί εκείνη την στιγμή. Μπήκα κλαίγοντας  στο χειρουργείο ξέροντας ότι είμαι μόνη μου. Ο άνδρας μου, το στήριγμά μου ήταν στην δουλειά ( εξάλλου ένας απλός υπέρηχος ήταν όχι κάτι σοβαρό) και δεν μπορούσε να έρθει. Κανένας δεν με περίμενε στην αίθουσα αναμονής. Χωρίς νάρκωση παρακεντήθηκε και αφαιρέθηκε η κύστη. Με απερίγραπτους πόνους τόσο του « χειρουργείου» , όσο και του γεγονότος ότι δεν είχα κανέναν δίπλα μου μπήκα στο αυτοκίνητο και κλαίγοντας γύρισα σπίτι μου. Ο άντρας μου ενημερώθηκε για το περιστατικό όταν γύρισε στο σπίτι από την δουλειά του. Το πρόγραμμα όμως των φαρμάκων έπρεπε να ακολουθηθεί μέχρι τέλους, όπως και έγινε. Φτάνοντας η ημέρα της  εμβρυομεταφοράς και αντικρίζοντας  για πρώτη φορά τα δικά μου « μωράκια» είπα μέσα μου χαλάλι όλη η ταλαιπωρία εδώ είμαστε. Ο γιατρός αισιόδοξος, « όλα τέλεια» μου έλεγε « όλα τέλεια, είσαι και μικρή μην ανησυχείς,  θα πετύχουμε». Αποτέλεσμα αρνητικό. «Μην στεναχωριέσαι, χάσαμε μία μάχη αλλά όχι τον πόλεμο. Θα κάνουμε άλλη μία προσπάθεια με τα κατεψυγμένα και όλα θα δεις θα πάνε καλά» μου έλεγαν τόσο ο γιατρός μου, όσο και ο άντρας μου.

Ύστερα από 3 μήνες έκανα προσπάθεια με κατεψυγμένα. Αποτέλεσμα το ίδιο. Η απογοήτευσή μου δεν μπορούσε να περιγραφεί.

Οι πιέσεις για « καλά νέα» από γνωστούς και συγγενείς αφόρητες. Άκουσα και το « στείρα είναι αυτή, πόσο την λυπάμαι να δεις που ο άντρας της θα την χωρίσει που δεν μπορεί να του κάνει παιδιά».

Εκεί θύμωσα, πείσμωσα πικράθηκα και ζήτησα από τον άντρα μου να χωρίσουμε για να μην τον δεσμεύει μία « στείρα» γυναίκα.

Μετά από πολλές συζητήσεις μαζί του αποφασίσαμε να κάνω άλλη μία προσπάθεια. Καινούργιο πρόγραμμα, καλή ανταπόκριση, αποτέλεσμα αρνητικό. Κατάθλιψη, απογοήτευση.

Μαζεύω τα κομμάτια μου και μετά από λίγο καιρό αποφασίζω για μία ακόμη προσπάθεια.

Ο γιατρός με συμβουλεύει να κάνω υστεροσκόπηση όπου « βγαίνει» καθαρή και ξεκινάω μία σειρά από εξειδικευμένες αιματολογικές εξετάσεις ( ανοσολογικές, θρομβοφιλίας, θυρεοειδούς, καρυτότυπο κ. ο. κ. ). Ανακαλύπτεται ότι έχω θυρεοειδή και θρομβοφιλία. Το πρόβλημα του θυρεοειδούς το αντιμετωπίζω με φαρμακευτική αγωγή ( χάπι), την δε θρομβοφιλία με ενέσεις ηπαρίνης. Κατά την διάρκεια του προγράμματος έπρεπε να τρυπώ την κοιλιά μου 3 φορές την ημέρα. Δεν με ένοιαζε, εγώ ήθελα να πετύχω τον στόχο μου πάση θυσία. Ψυχολογία  ανεβασμένη στα ουράνια. Ανταπόκριση ωοθηκών καταπληκτική. Τα γονιμοποιημένα ωάρια τέλεια. Αποτέλεσμα αρνητικό. Απογοήτευση, θλίψη, ενοχές γιατί δεν μπορώ να προσφέρω στον άνθρωπό μου αυτό που λαχταράμε και οι δύο τόσο πολύ.

Ύστερα από αρκετό χρονικό διάστημα και αφού μάζεψα για άλλη μια φορά τα συντρίμμια μου αποφασίζω να αλλάξω τόσο ενδοκρινολόγο όσο και γυναικολόγο. Επισκεπτόμενη τον νέο πια ενδοκρινολόγο και λέγοντας  του το ιστορικό μου, με παραπέμπει να κάνω μία καμπύλη ζαχάρου, όπου διαπιστώνουμε ότι είμαι διαβητική και δεν το ήξερα. Στην μία ώρα μέτρησης βρέθηκα με 2,20 σάκχαρο. Άλλο χαστούκι αυτό. Ξεκινάω φαρμακευτική αγωγή και αφήνοντας ένα χρονικό διάστημα 4 μηνών αποφασίζω να ξανακάνω προσπάθεια με νέα ψυχολογία και νέους γιατρούς.

Νέα προσπάθεια η τέταρτη, νέο team γιατρών όπου για πρώτη φορά κάνω προσπάθεια με βλαστοκύστες. Όλα πάνε τόσο καλά που δεν μπορώ να το πιστέψω ούτε εγώ  η ίδια .Γίνεται η εμβρυομεταφορά όλα τέλεια, ξεκούραση και αναμονή για 14 ημέρες. Περιμένοντας το τηλέφωνο από την μονάδα καθώς δεν είχα κανένα σύμπτωμα, είχα πείσει τον άντρα μου ότι θα έχουμε μία από τα ίδια. Το αποτέλεσμα ήταν θετικό. Τρελάθηκα από την χαρά μου εκείνη την ώρα ήθελα να είχα τεράστια χέρια να αγκάλιαζα όλη την γη. Άκουγα για πρώτη φορά στην ζωή μου ότι ήμουν έγκυος! Δεν μπορούσα να το πιστέψω ! Ζούσα σαν σε ένα όνειρο.

Σε δύο ημέρες έπρεπε να κάνω επαναληπτική β – χορειακής. Τα νούμερα τέλεια , εγώ τρισευτυχισμένη ζούσα το απόλυτο όνειρο. Έφτασε η ημέρα που θα έκανα τον πρώτο υπέρηχο. Ακόμα θυμάμαι με πόση λαχτάρα κοίταζα την οθόνη του υπερήχου για να δω τι « φιλοξενεί» το σώμα μου και ξαφνικά βλέπω δύο στρογγυλά « πραγματάκια», και γυρίζω και λέω στον άντρα μου που ήταν μέσα « Κοίτα καρδιά μου τι ωραία ωάρια που έχω!», και ο γιατρός ξεσπάει σε γέλια και μου λέει « Κοίταξε να το συνειδητοποιήσεις  κορίτσι μου έχουμε δίδυμη κύηση». Δεν μπορούσα να πιστέψω στα μάτια μου. Το όνειρό μου και ο σκοπός του να γίνω ΜΑΝΑ είχε γίνει πραγματικότητα και μάλιστα με δίδυμα!

Οι ημέρες περνούσαν και όλα πήγαιναν ανέλπιστα καλά. Με εντολή του ενδοκρινολόγου μου έπρεπε να ξεκινήσω ενέσεις ινσουλίνης λόγω του σακχάρου. Έπρεπε να έρθω αντιμέτωπη για άλλη μία φορά με τον φόβο που είχα για τις ενέσεις, και την « αδυναμία» μου να τρυπώ μόνη μου το σώμα μου. Η εγκυμοσύνη όμως μου έδωσε την δύναμη να ξεπεράσω και αυτό το « εμπόδιο» μιας και τις ηπαρίνες μου τις έκανε ο άντρας  μου. Όλα πήγαιναν τέλεια ώσπου μια ημέρα βλέπω αίμα… Ανατρίχιασα ολόκληρη, έρχομαι σε επαφή με τον γυναικολόγο μου, ο οποίος μου σύστησε να πάω αμέσως  για υπέρηχο να δούμε αν τα « φεγγαράκια» μου ( έτσι τα είχα ονομάσει) ήταν καλά. Η διαδρομή από το σπίτι μέχρι το ιατρείο μας φάνηκε αιώνας. Κάνοντας τον υπέρηχο διαπιστώνουμε ότι όλα ήταν μία χαρά. Οι καρδούλες χτυπούσαν ασταμάτητα και η ανακούφιση διαδέχθηκε την αγωνία. Λόγω της μικρής αιμορραγίας ο γιατρός μου συστήνει να σταματήσω για λίγες ημέρες τις ηπαρίνες και με παραπέμπει σε ειδικό αιματολόγο. Θυμάμαι ήταν Χριστούγεννα και παρακαλούσα και προσευχόμουν να πάνε όλα καλά και να μην χάσω τα « φεγγαράκια» μου. Τους μιλούσα ασταμάτητα, τους τραγουδούσα, τους έλεγα ότι τα αγαπούσα απέραντα και ότι  περίμενα με ανυπομονησία τον ερχομό τους.

Την επόμενη κιόλας μέρα έκλεισα ραντεβού με τον αιματολόγο. Πήγαμε με τον άντρα μου, και αφού του αναφέραμε όλο το ιστορικό, μου κάνει μία εξέταση αίματος στο ιατρείο του, που την πληρώσαμε χρυσάφι, και βλέποντας τα αποτελέσματα μας λέει « Δεν χρειάζεται να συνεχίσεις τις ηπαρίνες, όλα είναι μια χαρά». Τον ρωτάμε και οι δύο « σίγουρα γιατρέ; Γιατί έχουμε διαβάσει ότι οι ενέσεις  αυτές δεν « κόβονται» έτσι απότομα μην έχουμε καμία « επιπλοκή» και η απάντηση « καλέ εδώ μιλάει η επιστήμη». Καθησυχασμένοι και οι δύο γυρίζουμε στο σπίτι μας και εφαρμόζουμε ότι μας είχε πει ο τελευταίος « επιστήμονας».

Κάνουμε αλλαγή του χρόνου έχοντας ως κύριο θέμα συζήτησης τι άλλο τα φεγγαράκια μας και πόσο τυχεροί ήμασταν. Μια ημέρα μετά όμως ήρθε η καταστροφή. Ξημερώματα παθαίνω ακατάσχετη αιμορραγία, πανικός. Νιώθω κάτι να «φεύγει»… βρήκα την ψυχραιμία και το πήρα στα χέρια μου, δεν ήξερα τι ήτανε αυτί που έβλεπα…, το τύλιξα σε μία πετσέτα και φύγαμε για το μαιευτήριο. Φτάνοντας με παίρνει ο άντρας μου αγκαλιά για να με πάει σε κάποιο φορείο και τότε αισθάνομαι για άλλη μια φορά κάτι να « φεύγει» και να κυλά στα χέρια του άντρα μου. Για πρώτη φορά στην κοινή μας ζωή τον είδα να ασπρίζει, και να με κοιτά στα μάτια με ένα τόσο παγωμένο βλέμμα… Ακουμπώντας με επάνω στο φορείο γυρίζει με φιλά στο πρόσωπο ( όπως ποτέ ξανά) και μου ψιθυρίζει στο αυτί « Σ’ ΑΓΑΠΩ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ»… Εγώ δεν ήθελα να πιστέψω… Ήθελα να ήταν ένας κακός εφιάλτης… καθώς ο εφημερεύον ιατρός μάταια προσπαθούσε με εξωτερικό υπέρηχο να δει τα « φεγγαράκια» μας. «Δυστυχώς αποβάλλατε. Πρέπει να μπείτε χειρουργείο…». Εκείνη την στιγμή έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου. Δεν ήξερα που βρισκόμουν, τα είχα χαμένα, ήμουν παγωμένη. Ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι ήμουν σε μια αίθουσα αναμονής ( περιμένοντας να με πάρουν στο χειρουργείο) μόνη, με έναν ορό στο χέρι και θυμάμαι ότι παραμιλούσα ζητώντας το στήριγμα μου, τον άντρα μου. Άκουγα κλάματα νεογέννητων παιδιών που μόλις είχαν έρθει στον κόσμο, ενώ εγώ είχα χάσει τον κόσμο. Βγαίνοντας από το χειρουργείο έβλεπα τις κοπέλες  που μόλις είχαν γεννήσει να λάμπουν από ευτυχία. Ενώ εγώ…., πάνω σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου, ήμουν μαραζωμένη έχοντας χάσει την ευτυχία για πάντα. Κάποια στιγμή έπιασα τον εαυτό μου να τις ζηλεύει αφόρητα…. Δεν το άντεχα αυτό. Ήθελα να φύγω από εκεί πνιγόμουν, ήθελα να κλάψω αλλά δεν μπορούσα, ήθελα να φωνάξω αλλά η φωνή μου δεν έβγαινε…. Αποχαιρέτησα τα « φεγγαράκια» μου με την σκέψη μου και τράβηξα μαζί με τον άντρα μου τον μακρύ δρόμο του γυρισμού στο σπίτι μας. Τουλάχιστον εκεί θα μπορούσα να εκφραστώ όπως ήθελα. Φώναξα, ξέσπασα, έκλαψα για ώρες μέχρι που ξημέρωσε.

Όλος ο κόσμος μας είχε γκρεμιστεί. Λόγια δεν υπήρχαν να πει ο ένας στον άλλο παρά μόνο ένα μεγάλο γιατί στα μάτια μας.

Οι μέρες περνούσαν  και εγώ βυθιζόμουν όλο και πιο πολύ στο πένθος μου. Κάποιοι «καλοί» συγγενείς ήθελαν να μου μιλήσουν να μου πουν « δύο λόγια παρηγοριάς», εγώ αρνιόμουν, δεν ήθελα κανέναν μόνο τον άντρα μου και τις δύο καλύτερές μου φίλες  που απλώς είχαν την υπομονή να με ακούν να θρηνώ χωρίς να παρεμβαίνουν.

Πέρασαν αρκετοί μήνες και αφού μάζεψα τα κομμάτια μου σιγά – σιγά, πήρα την απόφαση να κάνω μία προσπάθεια με τα κατεψυγμένα που είχα. Το αποτέλεσμα αρνητικό. Άφησα τον χρόνο να κυλήσει και ξαναπροσπάθησα με φάρμακα αυτή την φορά. Το αποτέλεσμα και πάλι αρνητικό.

Τώρα έχει περάσει ενάμισης χρόνος από την τελευταία προσπάθεια και το « σαράκι» της μητρότητας δεν έχει φύγει από το μυαλό μου. Λέω να ξαναπροσπαθήσω ποιος ξέρει μπορεί αυτή την φορά να είμαι πιο τυχερή.