Τι πιο όμορφο και ευλογημένο από την γέννηση ενός παιδιού…

Τι πιο όμορφο και ευλογημένο από την γέννηση ενός παιδιού, ενός δικού σου παιδιού…

• Έχετε παιδάκια;
• Όχι ακόμα.
• Ε, δεν πειράζει, νέοι είστε ακόμη. ( σχολίαζαν με λύπη και συμπόνια).

Η ίδια πάντα ερώτηση. Η ίδια πάντα απάντηση. Κάτι που για τα περισσότερα ζευγάρια είναι τόσο φυσιολογικό, τόσο απλό και αναμενόμενο, για εμάς τους δύο έγινε αγώνας, μη ξέροντας αν θα υπάρχει τέλος. Ακούγοντας και βλέποντας τους άλλους να κανονίζουν την σύλληψη και την γέννηση του δικού τους παιδιού, γυρνώντας από διακοπές ή από νυχτερινή έξοδο, έχοντας φυσικά όπως οι ίδιοι έλεγαν βάλει σε πρόγραμμα την ζωή πρώτα και την καριέρα τους. Και σαν να πατάς ένα κουμπί και το παιδί να έρχεται, χωρίς καμία δυσκολία. Κοιταζόμασταν με τον άνδρα μου και κουνούσαμε το κεφάλι χωρίς λόγια, όμως οι καρδιές μας είχαν συνεννοηθεί νωρίτερα λέγοντας η μία στην άλλη γιατί όχι και σε εμάς; Κάπως έτσι αρχίζει η δική μας ιστορία.. Δύο άνθρωποι ορειβάτες αρχάριοι, χωρίς εκπαίδευση, χωρίς γάντζους και ειδικά παπούτσια, αποφασίζουν να σκαρφαλώσουν σε ένα άγνωστο βουνό απόκρημνο και κακοτράχαλο προσπαθώντας να φτάσουν στην κορυφή, μη ξέροντας τις κακοτοπιές και εάν θα τα κατάφερναν ποτέ να φτάσουν.. Γλιστρούσαν στις πέτρες και τα βράχια της ζωής, προσπαθώντας για το όνειρο, την κορυφή! Έπεφταν ματωμένοι και γρατζουνισμένοι, σηκώνονταν και συνέχιζαν για τον στόχο που είχαν, « την κορυφή» « το όνειρο» « την ολοκλήρωση» « το παιδί τους».

Παντρεύτηκα τον άνθρωπο που ερωτεύτηκα τρελά και ήθελα τόσο εγώ όσο και εκείνος να ολοκληρώσουμε την ευτυχία μας με ένα παιδί. Αποφασίσαμε τον πρώτο χρόνο του γάμου μας να ζήσουμε ελεύθεροι χωρίς να προσπαθήσουμε για παιδί           ( όπως κάνουν όλα τα μοντέρνα ζευγάρια) μη ξέροντας τι μας επιφυλάσσει η επόμενη χρονιά που αρχίσαμε να προσπαθούμε εντατικά. Οι μήνες περνούσαν και ο πελαργός αργούσε. Κανονίσαμε την πρώτη επίσκεψη για μερικές συμβουλές, και εκείνος έκρινε πως θα έπρεπε να κάνουμε κάποιες εξετάσεις, ξεκινώντας από τον σύζυγο. Από εδώ λοιπόν η αγωνία αρχίζει. Αμέσως το πρόβλημα εντοπίζεται. Δυστυχώς η λύση είναι μόνο η εξωσωματική γονιμοποίηση. Απευθυνόμαστε λοιπόν σε εξειδικευμένο γιατρό πάνω στην συγκεκριμένη μέθοδο, και γίνεται η πρώτη προσπάθεια. Πρωτόγνωρη εμπειρία, ενέσεις, φάρμακα, ωοληψία, εμβρυομεταφορά, μία αρκετά επίπονη ιστορία για το ζευγάρι και κυρίως για την γυναίκα. Όμως ποιος δίνει σημασία στον πόνο, μπροστά  στην απόκτηση του ονείρου; Για μένα, όπως και για πολλές άλλες γυναίκες, το χειρότερο στάδιο της όλης διαδικασίας, είναι η αναμονή των 15 ημερών, μέχρι την κρίσιμη εξέταση που θα σε ανεβάσει στα ουράνια ή θα σε ρίξει στον Άδη.

Η μεγάλη στιγμή φθάνει και το τηλέφωνο χτυπά. Στην άλλη γραμμή βρίσκεται η μικροβιολόγος, που μου ανακοινώνει το αποτέλεσμα της εξέτασης. « Είστε έγκυος, συγχαρητήρια!!». Κόντεψα να τρελαθώ στ’αλήθεια φώναζα και ήθελα να χοροπηδήσω από την χαρά μου, όμως το μητρικό ένστικτο άρχισε την δράση του από εκείνη την στιγμή. Δεν πρέπει να το κάνω σκέφτηκα, στα σπλάχνα μου ήταν το μωρό μου. Το όνειρο δεν κράτησε για πολύ. Την δέκατη εβδομάδα της κύησης και ενώ πήγαιναν όλα καλά, το έμβρυο έπαψε να μεγαλώνει και η μικρή καρδούλα του σταμάτησε να χτυπά, και μαζί της έσβησαν τα όνειρά μας. Ο γιατρός μας είπε πως είναι κάτι που συμβαίνει δυστυχώς στις εγκυμοσύνες, όμως εγώ έγινα ένα κουρέλι και από πείσμα και μόνο μπαίνω στην διαδικασία της δεύτερης προσπάθειας, χωρίς να έχω συνέλθει ψυχολογικά πράγμα που όπως λένε και οι γιατροί είναι το Α και το Ω για την επιτυχία της θεραπείας. Ακολουθεί δεύτερη αποτυχία κάτι σαν σκωτσέζικο ντους, πρώτη β’ χωριακή θετική, δεύτερη αρνητική. Προσπαθούμε να μαζέψουμε τα κομμάτια μας.. Αισθανόμαστε διαλυμένοι μα πρέπει να ανασυγκροτήσουμε τις δυνάμεις μας για την Τρίτη προσπάθεια η οποία και γίνεται μετά από δύο χρόνια και αφού είχαμε ηρεμήσει. Τι το θές αφού όλα γίνονται όταν είναι το θέλημα θεού και μόνο και αυτή η φορά δεν ήταν. Κυρία μου λυπάμαι η εξέτασή σας είναι αρνητική.. μηδενική.. δεν είστε έγκυος. Εγώ πρέπει να κλείσω το τηλέφωνο και να πνίξω αυτόν τον κόμπο που ανέβαινε στον λαιμό μου, και να στηρίξω και τον άντρα μου που με κοίταζε μέσα στα μάτια με αγωνία. Οι δύο μαζί σαν μία γροθιά αναθεωρούμε κάποια πράγματα. Βάζουμε στόχους και ένα όριο όσον αφορά το θέμα του παιδιού. Αποφασίζουμε να προσπαθήσουμε κάποιες φορές ακόμα ήρεμοι πια, έμπειροι και εκπαιδευμένοι στην αποτυχία, και εάν δεν τα καταφέρναμε έτσι, ο επόμενος δρόμος για εμάς είναι η υιοθεσία. Χωρίς καθόλου άγχος και με πολύ καλή ψυχολογική κατάσταση σαν να μπαίναμε σε ένα άλλο απλό παιχνίδι που μόνο κερδίζεις και δεν χάνεις τίποτα, παρόλο που η οικονομική κατάσταση δεν ήταν καθόλου καλή. Έτσι λοιπόν ξεκινάμε όπως και άλλα ζευγάρια με χρήματα δανεικά για την τέταρτη προσπάθεια. Φυσικά είμαστε προετοιμασμένοι για μία ενδεχόμενη αποτυχία, για αυτό δεν στενοχωριόμαστε πια.

Όμως όπως προηγούμενα είπα όταν θέλει ο θεός όλα μπορούν να πραγματοποιηθούν και ποτέ δεν είναι αργά. Το θαύμα έγινε!!! Τα καταφέραμε να φτάσουμε σε εγκυμοσύνη που γέμισε χαρά όχι μονάχα εμάς αλλά και όλους όσους μας αγαπούν. Παρ’ όλες τις δυσκολίες που παρουσιάστηκαν, περιμέναμε με ανυπομονησία την γέννηση του μωρού μας. Εκείνο το Σαββατόβραδο θα μείνει για πάντα χαραγμένο στην ψυχή μας!! Το μωρό μας γεννήθηκε γερό και γεμάτο υγεία!! Το όνειρό μας έγινε επιτέλους πραγματικότητα και το σπίτι μας γέμισε ΖΩΗ!!! Δοξάζουμε πρώτα τον Χριστό μας και την Παναγία μας για αυτό το μεγάλο δώρο, και ύστερα όλους όσους βοήθησαν να κάνουμε το όνειρο μας αληθινό και να μπορούμε οι τρείς μας πια να κάνουμε όνειρα κάτω από άλλες βάσεις!!! Όλα όσα και αν χρειάστηκε να περάσουμε πίκρες, πόνο, στενοχώρια άξιζαν μπροστά σε αυτό το μεγαλείο της γέννησης της κόρης μας!!!