Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΔΥΟ ΑΓΓΕΛΩΝ
Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΔΥΟ ΑΓΓΕΛΩΝ
Πριν από χρόνια παρακολουθούσα στην τηλεόραση μία πρωινή εκπομπή. Εκεί είδα μία κυρία να λέει μία ιστορία που έμοιαζε όμως σαν παραμύθι. Σαν ένα συγκινητικό παραμύθι με πραγματικά όμορφο τέλος. Την γέννηση δύο αγγέλων.
Συγκινήθηκα, και έκλαψα όταν την άκουσα να περιγράφει πως απέκτησε τα παιδιά της, και σκέφτηκα ότι αυτά τα παιδιά θα είναι πολύ περήφανα για την μητέρα τους.
Χωρίς να ξέρω την δύσκολη διαδικασία της εξωσωματικής με συγκίνησε η δύναμη, που είχε η πρωταγωνίστρια του παραμυθιού. Ήταν η κυρία Πέρσα Τζεφεράκου μία γυναίκα που μπήκε μέσα στην καρδιά μου από τότε, γιατί τα λόγια της μύριζαν αγάπη.
Την άκουσα να μιλάει για το σωματείο, και για ένα βιβλίο, που θα έγραφε με την δική της ιστορία. Νομίζω ότι θα είχε τίτλο « Γιατί ο πελαργός αργεί τόσο;» για να δώσει κουράγιο στα ζευγάρια που προσπαθούν να κάνουν οικογένεια.
Εγώ τότε δεν ήξερα ότι μετά από χρόνια θα βρισκόμουν στην θέση της. Σημείωσα το τηλέφωνο της, όπως κάνω πάντα με καθετί που μου τραβά την προσοχή, γιατί σκέφτηκα ότι θα μπορούσε να φανεί χρήσιμο σε κάποιον γνωστό μου και με αυτόν τον τρόπο να βοηθήσω ή ποιος ξέρει, και σε μένα.
Τα χρόνια πέρασαν, και αποφάσισα και εγώ να κάνω ένα παιδάκι χωρίς όμως αυτό να γίνεται. Μετά από μία σειρά ψυχοφθόρων εξετάσεων μας είπαν ότι πρέπει να κάνουμε εξωσωματική. Τρομάξαμε, στενοχωρηθήκαμε, κλάψαμε, αλλά στο τέλος το δεχτήκαμε, αφού η λαχτάρα μας για ένα παιδάκι ήταν μεγάλη. Ξεκινήσαμε μέσα στην άγνοια με άγχος, αλλά και μία γλυκιά χαρά ότι το επιθυμητό δεν θα αργήσει, γιατί ήμασταν νέοι.
Μέχρι που ήρθε το πρώτο αρνητικό τεστ. Από όσα πέρασα, νομίζω ότι αυτό το πρώτο με πόνεσε παραπάνω..
Ερωτευμένοι και ενωμένοι, ακόμα πιο πολύ ξεκινήσαμε να μαζεύουμε χρήματα για την επόμενη. Έτυχε είπαμε αυτή την φορά, εμείς σίγουρα θα γίνουμε γονείς. Μέχρι που ήρθε το δεύτερο αρνητικό τεστ να μας προσγειώσει.
Οικονομική άνεση δεν υπήρχε για να μαζευτούν τα χρήματα. Προσέχαμε και το ευρώ που ξοδεύαμε. Με τις δουλειές μας ήδη είχαν αρχίσει τα προβλήματα με τις αδικαιολόγητες απουσίες μας, και ο περίγυρος πίεζε – πίεζε πολύ.
Απομονωθήκαμε, αποτραβηχτήκαμε από όλους. Καλό – κακό δεν ξέρω, σημασία είχε ότι ήταν ο μόνος τρόπος να προστατευθούμε από ξένους. Και όταν λέω ξένους εννοώ ανθρώπους, που δεν μπορούν, δεν θέλουν να σε καταλάβουν, να σου συμπαρασταθούν, γιατί απλά δεν είναι στην δική σου θέση. Εκείνοι μπορούν μόνο να σε σχολιάζουν. Ήρθαμε πιο κοντά στον Θεό. Αρχίσαμε να προσευχόμαστε με μοναδικό μας αίτημα « ένα παιδί» επισκεπτόμασταν μοναστήρια, γίναμε περισσότερο χριστιανοί, περισσότερο άνθρωποι.
Είχαμε αφήσει στην άκρη για λόγο την εξωσωματική, μέχρι να μαζέψουμε χρήματα, και να συνέλθουμε από τις αποτυχίες.
Ένα βράδυ, καθώς επέστρεψα στο σπίτι από την δουλειά, μου είπε ο άνδρας μου, ότι είδε μία γυναίκα στην τηλεόραση που είχε κάνει πολλές προσπάθειες, και μετά από τόσα χρόνια απέκτησε δύο αγγέλους ( εμείς ακόμα έχουμε πολύ μέλλον μου είπε κλαίγοντας ). Πληγώθηκα και έκλαψα που τον άκουσα απογοητευμένο, αλλά κάτι μου θύμιζε αυτή η ιστορία. Μου θύμιζε εκείνο το συγκινητικό παραμύθι, που είχα ακούσει πριν χρόνια, και ήταν πραγματικά η ιστορία με το πανέμορφο τέλος την γέννηση των αγγέλων.
Έψαξα αμέσως να βρω αυτή την παλιά ατζέντα με το νούμερο που είχα σημειώσει, γιατί μπορεί να χρησίμευε σε κάποιον. Τελικά φαίνεται το είχα το προαίσθημα : χρησίμευσε σε εμένα.
Την επόμενη ημέρα πρωί – πρωί πήρα τηλέφωνο να γνωρίσω την κυρία Πέρσα Τζεφεράκου. Από την πρώτη κιόλας επικοινωνία με καθησύχασε, με συμβούλεψε, με βοήθησε, μου έλυσε απορίες, μου συμπαραστάθηκε.
Με την βοήθειά της αποφάσισα να προχωρήσω σε άλλη προσπάθεια η οποία όμως δεν ολοκληρώθηκε. Εκεί πια ένιωσα την γη να φεύγει κάτω από τα πόδια μου, την πραγματική απογοήτευση. Είχα μείνει μόνο με τα σημάδια από τις ενέσεις, και τις αιμοληψίες και δεν είχα προλάβει να γευτώ εκείνη την αγωνία, την αναμονή του αποτελέσματος.
Άρχισα να καταρρέω και να τα βάζω με τους γιατρούς. Το χειρότερο από όλα ήταν ότι ο άνδρας μου, που με στήριζε όλο αυτό το διάστημα, ήταν τελείως απελπισμένος.
Θα ξαναμαζέψουμε τα χρήματα είπαμε με όσο κουράγιο μας είχε μείνει, και θα ξαναπροσπαθήσουμε.
Δεν μπορούσε κανένας μας να καταλάβει, ακόμα και ο πιο κοντινός συγγενής, και ο καλύτερος φίλος. Ο μοναδικός άνθρωπος που ήρθε στην θέση μας σαν να ζούσε ξανά την δική του, ήταν η κυρία Πέρσα Τζεφεράκου. Το ένιωθα ότι ήταν δίπλα μου, το αισθανόμουν και ας μας χώριζαν χιλιόμετρα, μας ένωνε ο ίδιος πόνος.
Σε λίγο αποφασίσαμε να ξαναδοκιμάσουμε. Αυτή τη φορά δεν παρακάλεσα τον Θεό για παιδί. Είπα κάνε Θεέ μου αυτό που νομίζεις Εσύ καλό για μένα και εγώ θα δεχθώ το θέλημά σου χωρίς παράπονα. Ειλικρινά αυτό είπα και ας πονούσα.
Και Εκείνος το έκανε. Η εξέταση αυτή τη φορά ήταν θετική και η γέννηση των δικών μου αγγέλων ήρθε σε περίπου εννέα μήνες.
Ευχαριστώ τον Θεό και τους Αγίους για αυτή τη δοκιμασία γιατί ήταν αφορμή να γνωρίσω πραγματικούς ανθρώπους, που σκοπός τους είναι να προσφέρουν, να βοηθήσουν χωρίς αντάλλαγμα. Ευχαριστώ τον Θεό που σας γνώρισα κυρία Τζεφεράκου.
Που γνώρισα έναν άνθρωπο που βοηθά να γίνουμε όλο και περισσότερες μανούλες, να γεννηθούν όλο και περισσότερα αγγελούδια . Μία γυναίκα που όλες θέλουμε να της μοιάσουμε.
Να είστε πάντα γερή και ευτυχισμένη εσείς και η όμορφη οικογένεια σας. Όλη την χαρά, που σκορπάτε να την εισπράττετε διπλή πίσω. Θα είστε για πάντα ο πιο δικός μας άνθρωπος και θα έχετε την καλύτερη θέση στην καρδιά μας.
Μια ευτυχισμένη μανούλα.
Υ.Γ Για όλα τα ζευγάρια που συνεχίζουν τον δύσκολο αγώνα της εξωσωματικής να ξέρουν, ότι είναι ήδη γονείς. Είναι γονείς στην ψυχή και στην καρδιά, έχουν αυτήν την ευλογημένη διαφορά από τους άλλους. Είναι γονείς, πριν ακόμη γίνουν, κάτι που οι υπόλοιποι δεν θα μπορέσουν ποτέ.
