ΟΤΑΝ Η ΖΩΗ ΣΕ ΦΕΡΝΕΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΗ…
ΟΤΑΝ Η ΖΩΗ ΣΕ ΦΕΡΝΕΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΗ ΜΕ ΕΜΠΟΔΙΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙΣ…ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΛΕΨΕΙΣ ΜΕ ΑΥΤΑ!
Το όνομα μου είναι Μαρία και τώρα είμαι 31 χρονών, παντρεμένη και πάρα πολύ ευτυχισμένη περιμένοντας το πρώτο μου μωράκι….αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή……
Γνωριστήκαμε με τον άντρα μου το 2000, εγώ σε ηλικία 19 χρονών και ο άντρας μου 22, τότε ξεκινήσαμε την σχέση μας, μια σχέση που πέρασε από 40 κύματα….μια σχέση που ξεκίνησε κατευθείαν από απόσταση μιας και ο άντρας μου έπρεπε να αλλάξει πόλη λόγω δουλειάς…περάσαμε δύσκολα…χωρίζαμε…τα ξαναβρίσκαμε και έτσι συνεχίστηκε για πολύ καιρό……η αγάπη μας όμως ήταν δυνατή….και αντέξαμε…ένα τροχαίο που συνέβη κάποια στιγμή στην ζωή μας με μηχανή μας σημάδεψε σαν χαστούκι μας ξύπνησε….και είδαμε πόσο σημαντικός είναι ο ένας για τον άλλον…αρραβωνιαστήκαμε, γεμάτοι αγάπη…ερωτευμένοι όσο ποτέ….αλλά από εκεί και πέρα άρχισαν τα κύματα να με θαλασσοδέρνουν….και βάζω προσωπικό χαρακτήρα γιατί εγώ χτυπήθηκα πολύ!!. Δυστυχώς δεν ήμουν η επιθυμητή νύφη…αυτό φυσικά το κατάλαβα από την πρώτη γνωριμία με τα πεθερικά μου αλλά προσπαθούσα με σεβασμό να τους κερδίσω αλλά μάταια….δεν ήμουν η επιθυμητή νύφη γιατί δεν ήμουν δημόσιος υπάλληλος αλλά τότε για να ζήσω δούλευα ως πωλήτρια…απαράδεκτο γι αυτούς…
Κανονίζοντας τον γάμο μας με τον άντρα μου ο οποίος μου έλεγε συνεχώς να μην δίνω σημασία και ότι δεν θα ζήσω με αυτούς αλλά με αυτόν, τους ανακοινώσαμε την ημερομηνία γάμου…..εκεί οι μάσκες έπεσαν…έβγαλαν τον αληθινό τους εαυτό και άρχισαν να με βομβαρδίζουν με ερωτήσεις όλο κακία τι προίκα έχω? τι δουλειά έχω με τον γιο τους? και να πάω να βρω άλλον…και και και.. εννοείτε ότι με υπερασπίστηκα και όχι μόνο εγώ αλλά και ο άντρας μου βρόντηξε ο τόπος μέσα στο σπίτι….σηκωθήκαμε και φύγαμε…τα ξαναβρήκαμε μετά από 4 μήνες γιατί καταλάβαινα και μάθαινα κιόλας ότι τους έλειπε ο γιος τους πολύ………και στεναχωριόμουν γιατί είπα μάνα είναι…και υποχώρησα για τον άντρα μου και μόνο που τον λατρεύω και γι αυτόν θα έκανα τα πάντα!!
Εννοείτε ότι εμείς μέναμε χιλιόμετρα μακριά από όλους…αν και οι δικοί μου δεν μας ενόχλησαν ποτέ…ζούσαμε τον έρωτα μας διοργανώνοντας τον γάμο μας……..ο οποίος έγινε το 2009 και ήταν γάμος ονειρεμένος…οφείλω να πω και ένα ευχαριστώ πέραν των γονιών μου αλλά και στα πεθερικά μου γιατί ναι ναι με βοήθησαν πολύ!!
Ήμασταν και είμαστε ένα ζευγάρι που γενικά κάνουμε διατροφή, γυμναστική δεν καπνίζουμε δεν πίνουμε…έχουμε ταιριάξει σε αυτό!!. Όταν με το καλό παντρευτήκαμε θέλαμε να ζήσουμε τον έρωτα μας μιας και μέναμε μόνο ενάμιση χρόνο μαζί και δεν ξεκινήσαμε προσπάθειες για παιδάκι αμέσως εξάλλου ήμασταν σίγουροι ότι θα μείνω αμέσως….αλλά όταν εμείς κάνουμε σχέδια ο θεός γελάει…Ξεκινήσαμε ελεύθερες επαφές 8 μήνες μετά τον γάμο…
Και εδώ αρχίζει ο ΓΟΛΓΟΘΑΣ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΛΥΤΡΩΣΗ….6 μήνες άκαρπων προσπαθειών….μας λέει ο γιατρός μας ας κάνετε έναν προγεννητικό έλεγχο…και κάνουμε……όλα καλά… Ηρεμήστε και θα έρθει..
Πάλι 6 μήνες άκαρπων προσπαθειών σύνολο 1 χρόνος!. Ένας χρόνος βασανιστικός, με πόνο ψυχής…ένοιωθα κενή….ανήμπορη…και στείρα!!. Όλο αναρωτιόμουν γιατί σε εμάς? Τα δάκρυα μου ένοιωθα ότι τελειώνουν ότι δεν έχω άλλα να βγάλω…πηγαίναμε σε μεγάλες αλυσίδες καταστημάτων με βρεφικά είδη και παιχνίδια και πάντα έφευγα από εκεί σκουπίζοντας τα δάκρυα μου…έβλεπα μια έγκυο στον δρόμο και την χάζευα λες και ήταν άγαλμα…πολλές φορές όλο αυτό το ένοιωθα σαν ζήλια όχι με κακία άπλα λαχταρούσα και εγώ αυτήν την κοιλίτσα….ο χρόνος περνούσε, σχεδόν όλοι οι φίλοι μας, μας ανακοίνωναν τον ερχομό του πρώτου τους παιδιού, πάντα μετά από μια τέτοια ανακοίνωση εγώ έκλαιγα….ήθελα και εγώ!
Μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα έχασα και την δουλειά μου…λόγω κρίσης!, ο αντρούλης μου ο καλός αποφάσισε να πάρουμε κατοικίδιο….να τονίσω ότι με τα ζώα δεν ήμασταν και τρελοί…απλά ήθελε να έχω παρέα και να ασχολούμαι με κάτι για να μην τρελαθώ…είχα πολύ αγάπη να δώσω και το σκυλάκι αυτό με βοήθησε πολύ….το είχα σαν μωρό…αυτό μου έλειπε εξάλλου, δεθήκαμε τόσο με το σκυλάκι που δεν το περίμενε κανείς!!
Οι προσπάθειες μας συνεχίζονταν κάνοντας έλεγχο ωορρηξίας με υπερήχους για 3 συνεχόμενους κύκλους με άκαρπες φυσικά προσπάθειες…συνεχίσαμε με σπερματεγχύσεις κάναμε 2 συνεχόμενες με πρόκληση ωορρηξίας με ενέσεις…άκαρπες και αυτές ,τα αρνητικά έπεφταν βροχή το ένα πίσω από το άλλο είχα βαρεθεί να κάνω χοριακή και μετά το αποτέλεσμα να κλαίω κάθε φορά!.
Συνεχίζοντας την ζωή μας με το σκυλάκι μας και τις άκαρπες προσπάθειες και με κλάματα και ψάχνοντας συνεχώς στο διαδίκτυο για παρόμοιες περιπτώσεις, καταλήξαμε σε μια γιατρό που είναι φίλη μας να μας δει και να μας συμβουλέψει …το πόρισμα….πολυκυστικές ωοθήκες, ξεκινώ λοιπόν θεραπεία άμεσα με αντισυλληπτικά για 4 μήνες…πηγαίναμε καλά και εμείς είχαμε ηρεμήσει που δεν προσπαθούσαμε πια!!. Περνούσαμε πάρα πολύ καλά…ζούσαμε ξανά τον έρωτα μας δίχως άγχος…
Σε 40 μέρες ήταν το Πάσχα….όλον αυτόν τον καιρό είχα έρθει πολύ κοντά στο θεό, στην εκκλησία και σε πνευματικό….έτσι αποφασίσαμε με τον άντρα μου να νηστέψουμε όλη την σαρακοστή να κοινωνήσουμε την μεγάλη εβδομάδα και να μας βοηθήσει όταν με το καλό ξανά ξεκινήσουμε προσπάθειες…έτσι και έγινε! Όλον αυτόν τον καιρό το μυαλό μου δεν είχε φύγει από την λαχτάρα μου για ένα μωρό….παρόλο που δεν προσπαθούσαμε ακόμη ήταν εκέι….στο σπίτι θα έβρισκες από τεστ εγκυμοσύνης μέχρι τεστ ωορρηξίας μου είχε γίνει εμμονή…..!
Μέσα σε αυτήν την σαρακοστή το σκυλάκι μας άρχισε να έχει προβλήματα υγείας, αποτέλεσμα αιμομιξίας όπως μας είπαν, το είχαμε αγοράσει από μεγάλη αλυσίδα pet shop, εκεί ξεχάστηκα με το θέμα παιδιού είχα δεθεί πολύ με το σκυλάκι το αγαπούσα πολύ…μου έδινε χαρά μέσα σε όλο αυτό που ζούσα…με βοηθούσε πολύ!!. Μεγάλη Παρασκευή τον χάσαμε….είχαμε πάει στον επιτάφιο και γυρίζοντας από την εκκλησία ξεψύχησε μπροστά στα μάτια μας με άσχημο τρόπο!!. Τραγικές φιγούρες, τραγικές στιγμές!!, δεν μπορούσα δεν το άντεχα να το ζήσω αυτό….όχι τώρα που θα αρχίζαμε προσπάθειες για παιδί!!, περάσαμε ένα από τα χειρότερα Πάσχα της ζωής μας……….δεν το πιστεύαμε πόσο πολύ μας χτύπαγε η μοίρα??!!, με ηρεμιστικά πέρασε και αυτό….είχα εξαντληθεί δεν άντεχα άλλο!!, απλά ρωτούσα τον θεό ΓΙΑΤΙ?? Άρχισα να του θυμώνω γιατί τόσα χτυπήματα? Γιατί εμάς?
Η θεραπεία με τα αντισυλληπτικά τελείωσε και άρχισα να παίρνω χάπια για να κάνω πιο πολλά ωάρια για περισσότερες πιθανότητες με παρότρυνση της γιατρού…εγώ ένα ράκος!! Δεν μπορούσα να ξεχάσω το σκυλάκι μου και ήμουν στα πρόθυρα κατάθλιψης…και όταν σε βρίσκει κάτι κακό σκέφτεσαι όλα τα κακά που σου έχουν συμβεί….τα νεύρα μου ήταν τεταμένα, από την μια τα χάπια τα οποία είχαν πολλές παρενέργειες(πρήξιμο αϋπνία νεύρα και εξάψεις) και από την άλλη όλες οι κακές σκέψεις….Οι προσπάθειες ξεκίνησαν, με αυστηρές οδηγίες της γιατρού βρήκαμε τις ημέρες και σαν ρομποτικά κάναμε την επαφή!, περάσανε οι μέρες και εγώ ούτε που το σκεφτόμουν….δεν το πίστευα ότι θα σταθούμε τυχεροί με την πρώτη μετά την θεραπεία….και όμως το τεστ εγκυμοσύνης βγήκε θετικό……….θεέ μου τι συναίσθημα? Απίστευτο και όμως αυτό το τεστ ήταν δικό μου….τι υπέροχος σταυρός!!!!, παίρνω αμέσως τηλέφωνο την γιατρό και μου λέει να κάνω εξέταση αίματος χοριακή γοναδοτροπίνη και έκανα…..100 μονάδες η τιμή της….ήμουν έγκυος!!! Ναι εγώ η γκαντεμιά ήμουν έγκυος!!!, θα κάνεις επαναληπτική μου λέει σε 3 ημέρες…φυσικά αυτές οι 3 ημέρες ήταν οδυνηρές!! Αλλά έφτασε η μέρα που την έκανα και η τιμή της ήταν 9…..ναι δυστυχώς παλίνδρομη κύηση μου είπε…χαχαχαχα αυτό μου έλειπε να γίνει κάτι καλό σε μας….από εκεί και πέρα άρχισα λίγο να τα χάνω…φυσικά ήρθα αντιμέτωπη με την πίστη μου…αναρωτιόμουν αν όντως υπάρχει και αν ναι γιατί να τα κάνει όλα αυτά, 2 χτυπήματα μέσα σε ένα μήνα…ΓΙΑΤΙ?.
Παρόλα αυτά εκεί γυρνούσα και ζητούσα δύναμη να αντέξω και να μην αρρωστήσω…ο άντρας μου με είχε φοβηθεί….πάλευα πολύ με τον εαυτό μου αλλά και με κακοπροαίρετους ανθρώπους που κάθε φορά η «ευχή τους» γινόταν κατάρα για μας!! Και μερικοί ήταν τόσο επίμονοι που τους κόβαμε από παρέα σιγά σιγά!
Φυσικά συνέχισα τα χάπια μιας και η γιατρός μου ήταν τόσο επίμονη που μας έλεγε ότι με αυτά τα χάπια έμεινες με αυτά θα ξαναμείνεις, δεν συζητώ για τις παρενέργειες οι οποίες με είχαν διαλύσει και εμένα και τους γύρω μου….δεν αντεχόμουν και το καταλάβαινα και εγώ η ίδια!!!…είχα αφήσει τον εαυτό μου…έκανα μπάνιο και αντί να ηρεμήσω λύγιζα έπεφτα κάτω και έκλαιγα με την ροή του νερού να πλένει τα δάκρυα μου….έτσι αποφάσισα να κάνω το μπάνιο καταφύγιο να σταματήσω να πληγώνω όσους αγαπώ και όσους με αγαπούν…το έπαιζα δυνατή μπροστά τους και όταν έμενα μόνη λύγιζα!!
Ώσπου ένα μεσημέρι σε μια εκπομπή φιλοξενούσαν μια γυναίκα ήρωα για μένα….που είχε την δίκη της πονεμένη ιστορία…η Κα Πέρσα Τζεφεράκου η οποία με καθήλωσε!!, 21 εξωσωματικές και στην 21η έγινε μανούλα με την βοήθεια του μάγου της όπως τον αποκαλεί πολύ σωστά τον Κο Κωνσταντίνο Πάντο.
Γέρο χαστούκι η ιστορία της για μένα….που με γέμισε δύναμη και ελπίδα, τα λόγια της με άγγιζαν, κάποιες στιγμές στην ζωή της ήταν σαν αυτές που βίωνα και εγώ…με συγκινούσε το γεγονός ότι σε όλον αυτόν τον αγώνα που προσπαθούσε η ίδια να γίνει μάνα…βοηθούσε και άλλες γυναίκες που βίωναν το ίδιο, ιδρύοντας το σωματείο magna mater στο οποίο είναι πρόεδρος,ένα σωματείο που στηρίζει ζευγάρια που το έχουν ανάγκη. Είχα μείνει με ανοιχτό το στόμα….μόνη μου σκέψη να βρω αυτήν την γυναίκα-ήρωα να της μιλήσω να βγάλω τα εσώψυχα μου και να με συμβουλέψει…Σε αυτήν την εκπομπή γνώρισα και τον Κο Πάντο και σε αυτόν είδα και εγώ την λύση στο πρόβλημα μου…άρχισα διστακτικά να ψάχνω πληροφορίες στο διαδίκτυο για το magna mater αλλά και τον Κο Πάντο.
Φυσικά εγώ συνέχιζα τα χάπια για 6η και τελευταία φορά και βάρκα την ελπίδα ώσπου ανακαλύπτω ότι βγάζω υγρό από το στήθος, κατατρόμαξα!! Παίρνω τηλέφωνο την γιατρό μου και μου λέει να με δει, κάνουμε καλλιέργεια υγρού και μετά από λίγες μέρες τα αποτελέσματα δείχνουν σταφυλόκοκκο…έπρεπε να πάρω αντιβίωση τις ημέρες που έπρεπε να έχουμε επαφή λόγω χαπιών…τζάμπα τα χάπια εκείνον τον μήνα και τζάμπα οι παρενέργειες που υπέστη! Η αντιβίωση οδυνηρή είχε νοιώσει πίκρα το στόμα μου και η ψύχη μου μαζί.
Μετά την θεραπεία αποφασίσαμε να παρατήσουμε ευγενικά την γιατρό μας γιατί ήταν πολύ των φαρμάκων και δεν ήθελα να δοκιμάσουμε τίποτα άλλο παρά να ηρεμήσουμε και να επισκεφθούμε έναν έμπειρο γιατρό να μας συμβουλέψει σωστά για κάθε βήμα που πρέπει να ακολουθήσουμε από εδώ και πέρα. Πρώτη μου ενέργεια ήταν να κλείσω ραντεβού με τον Κο Πάντο και έπειτα ήταν να στείλω εμαιλ στην Κα Πέρσα Τζεφεράκου η οποία ανταποκρίθηκε αμέσως στην «κραυγή αγωνίας μου» και με κάλεσε στο τηλέφωνο μιλώντας μου και προσπαθώντας να με ηρεμήσει μιας και εγώ βρισκόμουν σε παραλήρημα αγωνίας και ελπίδας!
Μιλήσαμε αρκετές φορές μέχρι την ημερομηνία που είχαμε ραντεβού με τον Κο Πάντο, είχε τον τρόπο να με ηρεμεί και μου μιλούσε σαν να με γνώριζε καιρό μου είχε δώσει απίστευτο κουράγιο, με κατατόπισε με το τι πρέπει να κάνω στο κέντρο που θα πήγαινα για να δικαιούμαι και την έκπτωση του σωματείου, η βοήθεια είχε αρχίσει να έρχεται ήδη!
Θέλω να πω ότι παρόλο που είχα χάσει πολλές φορές την πίστη μου και είχα θυμώσει με τον θεό εκεί γυρνούσα και ζητούσα και ένοιωθα παρηγοριά…ζητούσα δύναμη πια να αντέξω ότι άλλο έρθει.
Έρχεται λοιπόν αυτή η μεγάλη μέρα να συναντήσουμε από κοντά τον Κο Πάντο να δούμε τι θα μας πει….τα συναισθήματα μας στο ναδιρ….ανάμεικτα, είχαμε μαζι μας τα πάντα από εξετάσεις μας και περιμέναμε με αγωνία να δούμε τι θα μας πει….αποτέλεσμα…ανεξήγητη υπογονιμότητα!!, μας πρότεινε να κάνουμε σπερματέγχυση αλλά λόγω που το είχαμε περάσει αυτό το στάδιο δεν θέλαμε να προχωρήσουμε έτσι και ρωτήσαμε κατευθείαν για εξωσωματική για πιο σίγουρα. Μας ενημέρωσε για τα ποσοστά επιτυχίας και τι εξετάσεις έπρεπε να κάνουμε πριν αρχίσουμε αυτό το ταξίδι.
Από εκεί έφυγα ένα ράκος, σκεφτόμουν ότι δεν θα γίνω πότε μάνα…πολλά τα χρήματα για όλα, μόνο και μόνο για τις εξετάσεις χρειαζόμασταν 1500 ευρώ, είχαμε τρελαθεί! Ο αντρούλης μου προσπαθούσε να με ηρεμήσει όπως πάντα και μου έλεγε ότι όλα θα γίνουν….την επόμενη μέρα πήρα τηλέφωνο την Κα Πέρσα με κλάματα όπως πάντα να της εξηγήσω τα νέα μου…στο πρόσωπο της έβρισκα παρηγοριά…την όποια μόνο μια γυναίκα που έχει περάσει τον δικό της αγώνα και παρόμοια εμπειρία μπορεί να σε καταλάβει, όπως και έκανε!, είχε ένα τρόπο να σε ηρεμεί…
Δεν θέλω να πω ότι η μητέρα μου δεν με καταλάβαινε πονούσε και αυτή μαζί με μένα και οι δυο γονείς μου αλλά την ίδια εμπειρία που ζούσα εγώ δεν την είχαν ζήσει…δεν δυσκολεύτηκαν να κάνουν παιδιά…με την Κα Πέρσα ήταν διαφορετικό όπως και με άλλες κοπέλες που γνώρισα μέσα στο σωματείο μετέπειτα που βίωναν ή είχαν βιώσει τον ίδιο πόνο και αγώνα!
Για άλλη μια φορά αυτός ο άγγελος με καθησύχασε…μου είπε θα τα πάρουμε όλα με την σειρά και θα τα κάνουμε!, έτσι καταλήξαμε να έχουμε τελειώσει με τις εξετάσεις που έπρεπε να κάνουμε και φτάσαμε στο σημείο των ενέσεων για την εξωσωματική που έπρεπε να τις γράψουμε….και εκεί άγχος!, με το νέο σύστημα έπρεπε να περάσουμε από επιτροπή μόνο που εμάς λόγω ανεξήγητης υπογονιμότητας θα μας απέρριπταν για εξωσωματική και τα φάρμακα ήταν πανάκριβα….και άλλα κλάματα και εκεί και άγχος για μια λύση…που την λύση την έδωσε πάλι αυτός ο άγγελος που συμβουλεύτηκε μια φίλη γιατρό ….περάσαμε την συνταγή για σπερματέγχυση και πήραμε και τις ενεσούλες…όλα είχαν μπει στο δρόμο τους…ήμουν έτοιμη και γεμάτη αγωνία να ξεκινήσω αυτό το ταξίδι που δεν ήξερα που θα κατέληγε!!
Από την ώρα που γνώρισα αυτόν τον άνθρωπο, ένοιωθα τις πόρτες να ανοίγουν….και με πλημμύριζε μια αισιοδοξία!!
Όλα ξεκίνησαν οι ενέσεις, η ωοληψία, η εμβρυομεταφορά και η αναμονή για το αποτέλεσμα όλα πρωτόγνωρα για μας…με παρέα τα κορίτσια του φόρουμ από το σωματείο magna mater και την βοήθεια του αντρούλη μου και της μανούλας μου κρατήσαμε στα χέρια μας την θετική χοριακή και τα καταφέραμε με ένα ζουζουνάκι
Να έχει εμφυτευτεί για τα καλά!!, όλα όσα περάσαμε άξιζαν γι’αυτό το θαύμα που μεγαλώνει μέσα μου….με μια όχι και τόσο καλή εγκυμοσύνη με εμετούς, ζαλάδες, λιποθυμίες και μια μικρή αποκόλληση…όλα κυλούν τέλεια αναμένοντας να κρατήσουμε το παιδί μας αγκαλιά!!
Θέλω να ευχαριστήσω τον άντρα μου που για μένα είναι η ζωή μου ολόκληρη, την μανούλα μου που με βοήθησε όλον αυτόν τον καιρό της αναμονής αλλά και της εγκυμοσύνης μου, τα κορίτσια του φόρουμ magna mater που με στήριξαν και έκανα αληθινές φιλίες μέσα σε αυτό…την Κα Πέρσα Τζεφεράκου που χωρίς αυτήν δεν νομίζω να ήμουν εδώ που είμαι με φουσκωμένη κοιλίτσα και πάνω από όλα τον δικό της μάγο που στην πορεία έγινε και δικός μου, τον Κο Κωνσταντίνο Πάντο που έκανε και πάλι τα μαγικά του και μας έκανε ευτυχισμένους….πράγμα το οποίο είμαι σίγουρη ότι θα συνεχίσει να το κάνει ….
Μέσα λοιπόν από την δίκη μου ιστορία, την οποία γράφοντας την συγκινήθηκα πολλές φορές, θέλω να δώσω θάρρος σε όλα τα ζευγάρια που περνούν το ίδιο, να μην το βάζουν κάτω να προσπαθούν ψάχνοντας την σωστή λύση, βρίσκοντας στον σωστό γιατρό και όλα θα γίνουν, φτάνει ο ένας να έχει πάντα δίπλα τον άλλον, να προχωρούν μαζί !!.
ΓΟΝΕΙΣ θα γίνετε, τρόποι υπάρχουν πολλοί να μην στεκόμαστε κοιτάζοντας το πρόβλημα αλλά αντιμετωπίζοντας το, …όταν θέλουμε όλα τα μπορούμε…σίγουρα θα περάσετε δοκιμασίες, θα λυγίσετε, θα κλάψετε αλλά να μην ξεχνάτε να παλεύετε…..από όλο αυτό θα βγείτε πιο δυνατοί!!!
Σε όλη αυτήν την περιπέτεια που είχαμε σκεφτήκαμε ακόμη και την υιοθεσία πράγμα το οποίο σκεφτόμαστε να πραγματοποιήσουμε πολύ αργότερα …μάνα δεν είναι μόνο αυτή που γεννάει το παιδί αλλά αυτή που το μεγαλώνει….
Η ζωή είναι ο μεγαλύτερος δάσκαλος… σε παιδεύει, σε τσακίζει, σε δοκιμάζει αλλά πάνω από όλα σε μαθαίνει……………….να αντιμετωπίζεις την κάθε δυσκολία και να εκτιμάς αυτό που έρχεται με κόπο!!
ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΠΙΟ ΑΝΘΡΩΠΟ….(στην δική μας περίπτωση πάντα εννοώ)
Να σας έχει ο θεός καλά και να σας γεμίζει δύναμη και ελπίδα………..
ΜΑΡΙΑ LEMONIA
