Πριν δύο χρόνια…

Πριν δύο χρόνια, τον Απρίλιο του 2010, αποφασίσαμε με τον σύντροφό μου να πάμε την σχέση μας λίγο παραπέρα. Να γίνουμε οικογένεια και να αποκτήσουμε παιδάκια. Από καιρό αισθανόμουν έτοιμη για κάτι τέτοιο, το ήθελα πάρα πολύ. Επίσης, από πολύ μικρή γνώριζα ότι είχα στίγμα μεσογειακής αναιμίας και όταν θα αποφάσιζα να κάνω παιδί, θα έπρεπε οπωσδήποτε να εξεταστεί και ο σύντροφός μου. Έτσι προχωρήσαμε στις απαραίτητες εξετάσεις. Και έναν μήνα μετά παραλάβαμε ταχυδρομικά μία επιστολή από το Κέντρο Μεσογειακής Αναιμίας… «παρακαλώ όπως επικοινωνήσετε μαζί μας». Καταλάβαμε αμέσως ότι κάτι δεν πάει καλά. Τελικά είχαμε και οι δύο στίγμα μεσογειακής αναιμίας, διαφορετικού τύπου και του συντρόφου μου πολύ σπάνιο. Μας καλέσανε οι γιατροί και μας είπαν βέβαια αυτό που ήδη ξέραμε. Σε κάθε εγκυμοσύνη υπήρχε πιθανότητα 25% να είναι άρρωστο το μωρό μας. Η λύση ήταν να γίνει λήψη τροφοβλάστη (λήψη δείγματος από τον πλακούντα) στην 12η εβδομάδα και ανάλογα με τα αποτελέσματα συνεχίζεται ή διακόπτεται η εγκυμοσύνη. Εγώ βέβαια είχα ήδη ψάξει στο internet σχετικά με το θέμα αυτό και είχα διαβάσει για την εξωσωματική με προεμφυτευτικό έλεγχο. Το είπα στους γιατρούς και με αποτρέψανε, λέγοντάς μου ότι η εξωσωματική δεν είναι κάτι εύκολο. Τους ρώτησα πόσο εύκολο είναι να γεννάς ένα μωρό ξέροντας ότι δεν θα ζήσει και το οποίο έχεις ήδη μέσα σου 13 εβδομάδες. Είπαμε να το σκεφτούμε και να επανέλθουμε.

Τον Ιούλιο παντρευτήκαμε με τον σύζυγό μου, πήγαμε διακοπές με τους φίλους μας, πήγαμε γαμήλιο ταξίδι και πάνω εκεί, μέσα στη χαρά και στην αισιοδοξία, χαμογελάσαμε και είπαμε ας δοκιμάσουμε λίγο καιρό φυσιολογικά και ελπίζοντας ότι όλα θα πάνε καλά, προχωρήσαμε. Εξάλλου οι πιθανότητες ήταν υπέρ μας. Έμεινα έγκυος με την πρώτη προσπάθεια, αλλά δεν το κατάλαβα μέχρι τον Οκτώβριο, καθώς ενδιάμεσα αδιαθέτησα 2 φορές κανονικά. Ξαφνικά μια μέρα άρχισα να πονάω και να έχω αίμα. Πήγα στον γυναικολόγο, όπου διαγνώσθηκε εξωμήτριος κύηση. Το ίδιο βράδι μπήκα εκτάκτως χειρουργείο όπου έγινε και αφαίρεση σάλπιγγας. Όταν συνειδητοποίησα τι έγινε είπα γιατί? Έπρεπε να γίνει και αυτό? Γιατί? Με τον καιρό δυναμώσαμε, αποφάσισα να μην ξαναπροσπαθήσω φυσιολογικά και τον Ιανουάριο του 2011 έκλεισα το πρώτο ραντεβού με κέντρο εξωσωματικής. Μας εξηγήσανε τη διαδικασία, το κόστος, και προχωρήσαμε στις πρώτες εξετάσεις. Το πρώτο βήμα ήταν να δώσουμε αίμα στο Χωρέμειο, ώστε οι γιατροί να δημιουργήσουν το κατάλληλο πρωτόκολλο. Ένα μήνα μετά μας ενημέρωσαν ότι δυστυχώς το στίγμα του συζύγου μου είναι σπάνιο, δεν είχαν αρκετά στοιχεία και η διαδικασία θα ήταν δύσκολη και χρονοβόρα. Τελικά τον Ιούνιο του 2011 μας έδωσαν το ok να ξεκινήσουμε. Ήμασταν έτοιμοι. Ήμουν τόσο ενθουσιασμένη! Προχωρήσαμε τη διαδικασία, είχαμε 9 έμβρυα, από τα οποία τα 6 ήταν άρρωστα. Μέσα Ιουλίου κάναμε εμβρυομεταφορά δύο βλαστοκυστών. Το αποτέλεσμα βιοχημική κύηση. Δηλαδή η πρώτη χοριακή θετική, αλλά η δεύτερη αρνητική. Κλάμα, απογοήτευση, στεναχώρια. Τον Αύγουστο ακούμπησα πάνω στον σύζυγό μου και ανέλαβε να μου δώσει κουράγιο, να με ανεβάσει και να μου δείξει ότι μπορώ να βασιστώ πάνω του. Τον Σεπτέμβριο έκανα υστεροσκόπηση, στον Οκτώβριο σαλπιγγογραφία και αφού δεν φάνηκε κάποιο άλλο ιδιαίτερο πρόβλημα, προχωρήσαμε στην 2η προσπάθεια. Αυτή τη φορά είχαμε 8 έμβρυα. Μετά από συζήτηση με τους γιατρούς αποφασίσαμε να μην προχωρήσουμε και να τα βάλουμε στην κατάψυξη, καθώς τα ποσοστά μας για υγιή έμβρυα δεν ήταν τόσο ενθαρρυντικά από την πρώτη φορά. Και εκεί σταματάμε. Έρχεται το 2012. Τέλος Ιανουαρίου, αρχίζω 3η προσπάθεια. Μαζεύουμε συνολικά 15 έμβρυα (μαζί με τα προηγούμενα 8). Τα 6 ήταν υγιή. Αποφασίζουμε με τον γιατρό να μεταφέρουμε τα 4. Θυμάμαι χαρακτηριστικά να μου λέει ο γιατρός λίγα λεπτά πριν την εμβρυομεταφορά ότι μπορεί να είναι πολύδυμη κύηση. Η χοριακή θα γινόταν μετά από 15 μέρες. Στις 10 μέρες είχα λίγο αίμα και σκέφτηκα ότι μάλλον ήρθε περίοδος κιόλας. Επικοινώνησα με το γιατρό, και μου είπε να κάνω χοριακή. Και η τιμή δεν άφηνε καμιά αμφιβολία! Ήμουν έγκυος!!! Έκλαψα τόσο πολύ, από χαρά βέβαια! Μετά από λίγες μέρες πήγαμε για υπέρηχο. Δίδυμα!!! Από εκείνη την ημέρα κλαίω μόνο από χαρά! Είμαι στην 29η εβδομάδα κυήσεως και όλα πάνε καλά! Τέλος Οκτωβρίου περιμένω τα κοριτσάκια μου!

Τι έμαθα από όλη τη διαδικασία! Ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Ότι πρέπει να εμπιστεύομαι τον εαυτό μου και να μην στηρίζομαι σε κανέναν. Να σκέφτομαι θετικά (όταν κάτσει η στραβή, βλέπουμε τι κάνουμε…). Να σκέφτομαι πολύ και να μιλάω λίγο. Να μην είμαι απόλυτη στις απόψεις μου. Να μην κρίνω εύκολα. Να εκτιμώ ό,τι καλό υπάρχει στη ζωή μου. Ότι τελικά δεν έχω τόσους πολλούς φίλους. Ότι η οικογένειά μου είναι καταπληκτική. Ότι έχω τον καλύτερο άντρα του κόσμου.

 

Στη διαδικασία της εξωσωματικής, ήρθα σε επαφή με την κα Πέρσα Τζεφεράκου μέσω του site magna mater, αφού την είδα στην τηλεόραση μαζί με τον γιατρό μου, τον κο Κωνσταντίνο Πάντο. Της έστειλα ένα μήνυμα και αμέσως επικοινώνησε μαζί μου. Από ότι έχω μάθει το ίδιο κάνει με όλα τα κορίτσια που έρχονται σε επαφή μαζί τους. Η επαφή μαζί της και η καρτούλα του σωματείου είναι το γούρι μου, αφού μετά από λίγο καιρό είχαμε το θετικό μας! Και η συζήτηση με κορίτσια που είναι στη θέση σου και βιώνουν την ίδια κατάσταση είναι τόσο λυτρωτική! Σας ευχαριστώ!!! Πολύ πολύ!

 

ΛΑΜΠΑΔΑΡΗ ΣΩΤΗΡΙΑ