Σε ένα από τα όμορφα νησιά της Δωδεκανήσου
Σε ένα από τα όμορφα νησιά της Δωδεκανήσου, κυλούσε η ζωή μου ξέγνοιαστα και ήρεμα χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα και δίχως το άγχος των πόλεων. Δούλευα σε τουριστικά επαγγέλματα μόνο την καλοκαιρινή σεζόν και τον χειμώνα καθόμουν. Οικονομικά ήμουν αρκετά καλά, είχα τις παρέες μου, την σχέση μου, τις βόλτες μου, τα ταξιδάκια μου και γενικά δεν μου έλειπε τίποτα από μία ωραία ζωή.
Με τον σύντροφο μου αποφασίσαμε να παντρευτούμε αφού ταιριάζαμε και τα πηγαίναμε καλά ( 29 ετών εγώ ) και να ολοκληρώναμε τον έρωτα μας κάνοντας οικογένεια που τόσο πολύ ήθελα ( εκείνος είχε ήδη ένα παιδί ). Περνούσαμε πολύ καλά, όμως υπήρχαν κάποιες στιγμές τόσο βαρετές και «άδειες»… Ήταν σαν να έλειπε το τελευταίο κομμάτι αλλά και το βασικότερο σε ένα πάζλ για να ολοκληρωθεί. Πέρασε ενάμισι χρόνος περίπου και αφού δεν είχα μείνει έγκυος, κάναμε τις πρώτες εξετάσεις ( αιματολογικές, ορμονικές, σπερμοδιάγραμμα κ.τ.λ.) να μάθουμε το γιατί, χωρίς καν να φανταζόμασταν το Γολγοθά που θα περνούσαμε.. Το πρόβλημα προέρχεται από το σπέρμα μας είπε ο γυναικολόγος του νησιού ( χαμηλή ποιότητα με πυοσφαίρια) και μου πρότεινε να κάνω διέγερση ωοθηκών μόνο με φάρμακα. Προσπάθησα δύο φορές. Η πρώτη αποτυχία και η δεύτερη επιτυχής μου είπαν και στις οχτώ εβδομάδες που πήγαμε να ακούσουμε την καρδούλα του, είδαν τον σάκο άδειο και με έστειλαν για απόξεση. Αφήσαμε λίγο να περάσουν κάποιοι μήνες μέχρι να μαζέψουμε τα κομμάτια μας και να ξεχάσουμε το συμβάν. Αποφασίσαμε να πάμε στην Αθήνα σε έναν γυναικολόγο που μας είχε συστήσει γνωστός μας εδώ, ο οποίος συνεργαζόταν και με ένα κέντρο εξωσωματικής. Και πάλι το πρόβλημα το έβρισκαν στο σπέρμα. Ο άντρας μου συνέχεια με αντιβιώσεις για να καλυτερέψει η κατάστασή του. Με όσους γιατρούς μιλήσαμε ή μας εξέτασαν, όλοι τους ήταν πολύ εξυπηρετικοί, γλυκομίλητοι, υπομονετικοί αλλά το αποτέλεσμα….
Μία σπερματέγχυση à αποτυχία
1η εξωσωματική à αποτυχία
2η εξωσωματική à αποτυχία
3η εξωσωματική à αποτυχία
Απογοητευτήκαμε! Ο σύζυγος μου δεν άντεχε άλλο τις αντιβιώσεις και την ταλαιπωρία και μου είπε « ΤΕΡΜΑ! ΩΣ ΕΔΩ ΗΤΑΝ». Οικονομικά πήραμε την κάθοδο. Κάθε προσπάθεια μας στοίχιζε σχεδόν το διπλό κόστος με το να ερχόμασταν από το νησί ( αεροπορικά εισιτήρια, ξενοδοχεία, εστιατόρια, τα φάρμακα..). Και εγώ είχα απελπιστεί. Όταν ξεκινήσαμε έλεγα δεν θα σταματήσω για κανένα λόγο, όμως είναι τόσο ψυχοφθόρο όλο αυτό που περνάς.. Με όλα αυτά είχαμε απομακρυνθεί σαν ζευγάρι. Η ερωτική μας επαφή ήταν πλέον μόνο τις γόνιμες μέρες μου, που είχα την ελπίδα ίσως τύχει να μείνω έγκυος, αλλιώς δεν είχαμε καν διάθεση και όρεξη για τίποτα. Νεύρα, εντάσεις, καυγάδες.. Εκείνος προσηλώθηκε πολύ στην δουλειά του και εγώ άρχισα να βγαίνω με φίλες, τσιγάρα, ποτά, ξενύχτια.. Δεν μπορούσα με τίποτα να πιστέψω πως στην ζωή μου δεν θα έχω έστω ένα παιδί. Δεν το χωρούσε ο νους μου!! Η ζωή μου δεν είχε νόημα ήταν τόσο άδεια!!! Και δεν έφτανε όλη αυτή η ψυχική θολούρα που περνούσαμε μέσα μας, είχαμε και τον περίγυρο, τον κόσμο! Ο κάθε γνωστός που μας συναντούσε ιδίως εμένα, ακόμα δεν έκανες παιδί; Αφού ο άντρας σου έχει παιδί, άρα εσύ έχεις το πρόβλημα. Να πάς στην Αθήνα να εξεταστείς, τώρα με την νέα τεχνολογία όλες κάνουνε ( αυτά είναι από τα άσχημα του νησιού ).Όσο για τις μέρες των γιορτών; Ήταν ο εφιάλτης μου! Και του χρόνου με ένα μωρό, ή του χρόνου φουσκωμένη.. Ακόμη και η μητέρα μου έλεγε να σταματήσω με αυτήν την εμμονή του παιδιού και να σκορπώ τα λεφτά μου στους γιατρούς άσκοπα, και πως τα παιδιά δεν είναι το πάν στη ζωή. Για μένα όμως ήταν και θα είναι το πάν στην ζωή μου. Μόνο όσες περνούν ή έχουν περάσει αυτή τη δοκιμασία μπορούν να με νιώσουν. Ώσπου μία μέρα ήρθε στα χέρια μου το τηλέφωνο της κυρίας Πέρσας Τζεφεράκου, από μία φίλη μου, που το βρήκε τυχαία στο internet. Πήρα τηλέφωνο μετά από αρκετές μέρες από περιέργεια και μόνο. Έτσι γνώρισα αυτή την εξαιρετική και υπέροχη γυναίκα! Από την πρώτη μας επαφή με έκανε να την αισθανθώ σαν ένα δικό μου άνθρωπο, σαν την κολλητή μου, ίσως λόγω και της δικής της εμπειρίας που είχε. Κατά έναν παράξενο τρόπο μου ξύπνησε ξανά μέσα μου την δύναμη και το κουράγιο για να συνεχίσω την προσπάθειά μου πάνω σε γερές βάσεις αυτή την φορά! Ήταν σαν μία ηλιαχτίδα στο σκοτεινό τούνελ που βρισκόμουν! Και για να μην μακρηγορώ… έπεισα τον άντρα μου για μία τελευταία προσπάθεια ανεξαρτήτου αποτελέσματος, ακολουθώντας κατά γράμμα τις συμβουλές της κυρίας Πέρσας, και όλα πήγαν κατ’ ευχήν! Έχουμε ένα πανέμορφο αγοράκι οχτώ μηνών τώρα, και έχει στιγμές που δεν το πιστεύω ακόμα! Τελικά το πρόβλημα μας δεν ήταν από το σπέρμα, αλλά από μένα. ‘ Μωσαίκισμός’ ( σπάνιο νόσημα) λέγεται και έχει σχέση με τα χρωμοσώματα! Κρίμα τόσα χρόνια που έφυγαν άδικα μες στην στενοχώρια, την αγωνία, τα κλάματα, τα φάρμακα, τις ενέσεις, την ταλαιπωρία.. Όλα αυτά χάριν στα λάθος άτομα που μας πρότειναν. Μακάρι να μην περάσει κανένα άλλο ζευγάρι αυτά που περάσαμε εμείς. Κουράγιο, βαθιά πίστη στην Παναγία μας και την βοήθεια ΣΩΣΤΩΝ ανθρώπων και γιατρών χρειάζεται. Οι στιγμές της εγκυμοσύνης, της γέννας, το πρώτο του κλάμα, το θαύμα που έχεις στην αγκαλιά σου, ο θηλασμός και τόσα άλλα πρωτόγνωρα και απερίγραπτα συναισθήματα!!!! Αξίζουν σε όλες μας να τα ζήσουμε μετά από αυτό το μαραθώνιο που περνάμε για να γίνουμε μανούλες. Ξεχνάς τα πάντα μόλις έχεις στην αγκαλιά σου αυτό το αγγελουδάκι και λες χαλάλι για ότι πέρασα και θα έκανα και περισσότερα.. Μας άλλαξε την ζωή μας. Μας ένωσε σαν ζευγάρι ξανά, μας γέμισε χαρά, νιώσαμε τι θα πει πραγματική ευτυχία, και μας έδωσε νόημα στον γάμο μας!!
Αφού αξιώθηκα να γίνω μανούλα μετά από όλα αυτά στα 38 μου, ε.. τότε σίγουρα όλες μπορούν και θα τα καταφέρουν..
Ότι και να πω είναι λίγο για την κυρία Πέρσα Τζεφεράκου, τον γιατρό που μας πρότεινε, και την Παναγία μας που χάρη στη βοήθειά τους γίναμε μια ευτυχισμένη οικογένεια. Εύχομαι ο Θεούλης μας να τους δίνει υγεία και δύναμη για να συνεχίσουν το θεαματικό και τρομερό έργο που κάνουν, και να χαίρονται τις οικογένειές του, όπως και εγώ την δική μου.
Χίλια Ευχαριστώ!!!
